De Beiaard. Jaargang 2

[p. 419]

Het koren

Geweldig lente wordt het op de wereld!
Blauw, blauw en niets dan blauw, dan peilloos blauw
omhoog de lucht, die met haar blauwen gloed
het koele groen der open landen kleurt.
Blauw zijn de heuvels; blauw de ruige kloven;
blauw zijn de kimmen, en de verre torens
der verre stad zijn blauw als lucht en land.
In dit groot wonder van vergroenend blauw
en blauwend groen liggen de korenvelden.
Nog zijn ze frisch en gaaf en koel en goed
de jonge halmen, breed en ongebogen;
ze deinen zwijgend in den vochten wind,
die als een lauwe donder door de landen
gevaren komt in losse, korte vlagen.
Verloren in het wijde der landouwen
liggen de velden, die in heeter tijd
gaan schenken 't graan, dat ons het brood zal bieden.
Zoo ligt een akker op een stillen heuvel,
en een ligt tusschen lichte abeelenweiden,
een andere achter kiezelige helling;
daar zijn er honderden in 't blauwe land.
Van welken akker brengt men mij het brood,
wanneer de winter me in de steden sluit?
Ik weet het niet; waarom er over denken?
Het is zoo goed het denken te vergeten,
nu algeweldig blauwe lente blauwt
in rijken dag en nog véél rijker nacht, -
nu 't groote blauw verwonnen heeft de lucht,
het dal, de heuvels en het schoon verschiet
en al de veie, vochte korenvelden.

Door witte dagen kwam de jonge zomer,
gehuld in fijngeweven, gelen mantel.
Hij doolde rond en ademde in het blauw
der koele korenvelden en er viel

[p. 420]

 

een gele schemer over aar en stengel.

 

Bij nacht, bij morgen, noen en avondstond

 

liep hij geduldig door het lauwe land

 

en met de dagen steeg zijn lichte vreugd,

 

want als zijn mantel kregen berg en dal

 

de edele tint der teeder gele zijde.

 

Zoo was het goed te leven in de wereld

 

en daarom lei hij zich in zoel gedroom

 

te zingen onder 't wiegewagend ruizlen

 

der warme halmen van de warme velden.

 

Bij nacht en dag doorruischt een vaag gezang

 

nu alle landen, zonder dat men kan

 

zeggen of al dat verre, vage zingen

 

uit vreugde of weedom is om 't brooze leven.

 

Alleen gelieven, die de stille wegen

 

betreden, weten iets ervan te raden.

 

Het is heel wonder wat zij daar vernemen:

 

er is een ijl en wijd geluk te vinden,

 

er wacht een onvermoede zaligheid.

 

Zij zullen dronken zijn van liefde en sterk

 

van liefdesdronkenschap de zware dingen

 

van 't leven dragen en het niet bemerken.

 

De menschen uit voorbij gevlogen tijden,

 

zij hebben niet als zij gekend de liefde!

 

- Hoor, liefke, 't zingen in de korenvelden!

 

- Hoor, lieve, 't zuchten door het schoone land!

 

- 't Is zingen, liefke, om 't overschoone leven!

 

- 't Is zuchten, lieve, om al te groot geluk!

 

- Kom, rusten wij, de lucht is wonder zoet.

 

- De wind is zwoel van vreemde, lauwe vuren.

 

- Wat wordt het wonder; 'k huiver....

 

- Mij bedwelmt

 

een bange weelde; 'k weet niet wat ons wacht!

 

De jonge zomer in zijn gelen mantel

 

ligt droomerig in 't ruizlend korenveld

 

en zingt een wijze, die verlangen wekt

[p. 421]

 

naar ver geluk in zorgelooze rust

 

van lichten schemer zonder zon of maan.

 

De jonge zomer ligt in 't gele land,

 

het gele land, waar heinde en veer gerucht

 

en huivering van zingen en van zuchten

 

gaat door de vele, gele korenvelden.

 

 

 

Over de steden komt in drogen nacht

 

een warme geur gevaren van de velden,

 

alsof daar ergens op het zwarte land

 

heel kostlijk brood in oven wordt gebakken.

 

Maar bij het gloren van de roode zon

 

ziet men de verten rood van korenvelden.

 

In alle tinten van verteederd rood

 

ziet men die akkers, waarvan 's nachts de aroom

 

gaat waren door de holle, stille straten

 

der heete steden aan een koelen stroom.

 

Met ziet er rozig, goud en bronzend rood

 

in vilten zachtheid uitgestrekt in dal,

 

boven ravijn of tegen heuvelhelling.

 

Het graan is ros van rijpheid en verwacht

 

in zware siddering den wreeden uchtend,

 

waarop bij 't rijzen van een roode zon

 

de poorten van de hoeven openslaan

 

en trage maaiers met de zeisen komen.

 

Dàn gaat het lustig worden in de dalen:

 

ras staan de rijen schooven in de diepten,

 

of gaan over de rondingen der heuvelkoppen

 

of troepen saâm in wijde, ondiepe kuilen.

 

Dan is 't of ommegangen 't prachtig land

 

doorkruisen en of vreemde heiligen

 

in breed-uitslaande goudgewaden staan

 

in strenge rangen over 't land te bidden.

 

En over al die drukte in 't roode goud

 

der roode velden, staat de roode zon.

 

 

 

Math. Kemp