De Beiaard. Jaargang 2

[p. 241]

Aan Kardinaal Mercier

In stille schoonheid staat Gij aan
den afgrond en uw oogen gaan
in 't grondelooze diep,
terwijl uw geest de verten peilt,
en 't hart in hulp hem tegenijlt,
die uit het donker riep.

De tijden zijn van lijden vol,
maar uit het starre zwijgen zwol
het oordeel van uw woord,
dat tot den hoogen hemel gaat
en luid aan aller ooren slaat,
tot heel de wereld hoort.

En tot het alle harten raakt,
tot uit zijn loomen droom ontwaakt
wie zich den tijd versloot;
uw woord, dat voor het lijden spreekt
van wie zijn brood in tranen breekt,
van wien de blijheid vlood.

O Gij, die aan den afgrond staat,
wiens blik als een vertroosting gaat
naar ieder moe gezicht,
Gij weet, dat op onwrikbre baan
de trage dagen verder gaan
naar de' opgang van het licht.

Wanneer de Tijd de kluisters slaakt,
wanneer een oude wereld kraakt
en rijken ondergaan,
dan bloeit om U aan allen kant
de nieuwe Lente van uw land,
dat in den storm bleef staan.

J. Meijers