De Beiaard. Jaargang 1

Herfst

De berstensrijpe druiven,
de wingerd rood als vuur
onder het stille schuiven
van zonlicht langs de muur....

Het tuinpad vol van loover,
de leege wilgebank
en hier en daar wat poover
gerafel en gerank....

De hemel schijnt zoo teeder
en alles is zoo stil,
ik drentel heen en weder -
't is of ik schreien wil.

[p. 150]

II

De gaarden zijn vol gelend loof,
op de omgeploegde velden
staat de allerlaatste korenschoof
in 't bleeke zonnewenden.

Nu verven zich de boomen bont
in duizend vreemde kleuren
en blaren ritselen in 't rond -
wat gaat er toch gebeuren?

De vogels fluiten wonderbaar,
gedoken in de twijgen;
nooit scheen de hemel mij zoo klaar
als bij dit wijde zwijgen.

O wonder van een ommegang,
van gaan en wederkeeren,
o eeuwenoude tooverzang
vol rusteloos begeeren!

Daar staan wij groote menschen bang
alsof wij kindren waren,
ocharm, ons gansche leven lang
in stervend loof te staren.

Celine Klinkenbergh