De Beiaard. Jaargang 1

Liederen eener lente

I

Dit is geluk; als ge al Uw dagen
In schoonen deemoed achter schijn
Van schaamle vreugde hebt gedragen
Den kommer van verholen pijn;

Wanneer ge moede en moedloos jaren
Gelijk een blinde dolend zijt
En plots Uw leven voelt verklaren
Tot liefde's rustige zekerheid,

En zonder minste bitterheden
Of weemoed van herinnering
Uit vreemden toover zijt getreden,
Die om Uw vroeger dagen hing.

[p. 372]

 

Dit is geluk als gij, - ter haven

 

Geland van eenzaam-verren tocht, -

 

Met onweerhouden overgave,

 

Opeens een vrouw beminnen mocht;

 

 

 

Wanneer ge in haren schoot, bewogen,

 

Uw krachtige handen rusten liet,

 

En door Uw traangeloken oogen

 

Haar oogen zachtjes schreien ziet;

 

 

 

Wanneer ge weerloos 't hoofd moogt hangen

 

En streelen laten lijk een kind,

 

En voelt hoe veilig ze Uw verlangen

 

Met teerheid van hare armen bindt.

II

Hoe sta'k in 't wislend licht der zonne,
In ondergang en dageraad
En keer naar alle horizonnen
De hooge rust van mijn gelaat.

Ik ken den koppigen beet der zorgen
Om wat onzeekre Hand bereidt,
Maar 'k weet het werk, dat elken morgen
Mijn dag tot rijker waarde wijdt.

Ik weet: toen gij me 't voorhoofd merkte
Met eed van lippen traag en stil,
Dat ongekende krachten sterkten
De kracht van mijn bewusten wil.

En 'k weet hoe bij elk avondzwijgen,
Terwijl Uw hand de spijzen deelt,
Uw lach, die naar mijn mond komt nijgen,
De moeheid van mijn hoofd vereêlt.

Aug. van Cauwelaert