De Beiaard. Jaargang 1

[p. 42]

Aan mijn Vader

Vader, toen ik voor 't eerst, voor langen tijd
Verlatend 't ouderhuis, den vreemde in toog,
En lustig zingend heenging, heeft uw oog
Verborgen tranen in den nacht geschreid.

Gij wist van 't lang verlangen dat mij hief,
Gelijk de golven die 'k mij willig gaf:
Gij wist hoe 'k van mijn eerst begeeren af
Dit wilde, - en liet mij gaan. Gij hadt mij lief.

Maar dan weer met een zucht hebt ge u bekend:
‘Zoo gaan zij heen! Hoe werd om hen gestreefd,
Mijn kindren. Zie: zoo heb 'k genoeg geleefd.
Nu wachten we, eenzaam weer als eens, het end.

Dat is het leven!’... Vader, sinds verstond
Ik heel uw smart; maar beter sinds ik her
En der en zonder liefde doolde, en ver
Niet eens weer ergens uws gelijke vond,

Werd me eerst gehéél uw diepe liefde klaar.
Want sedert heb 'k gemist uw stille zorg, -
Daar 'k vroeger veilig steeds mijn voorhoofd borg
En mijn bedruktheid in uw handenpaar.

En 'k leerde u kennen, daar ik sedert zag
Hoe 't leven de andren, de arme menschen, knecht.
Gij smeedde 't, op uw aanbeeld neergelegd
In heet verduren, àl met slag op slag

Tot schoonheid van getrouw voleinden plicht.
Nu ken 'k de waarde van 't eenvoudig werk
Door u voltrokken, stille Dulder. 'k Merk
Eerst thans den vrede van uw aangezicht.

[p. 43]

 

Want donker zwoegend, smetloos zonder blaam

 

Volbrengen 's levens altijd zware taak, -

 

Bemeelijd door den vriend, en even vaak

 

Belachen om een rein-bewaarden naam, -

 

 

 

En niets te winnen dan 't vergrijsde haar,

 

Verwinterd vóór den tijd in zorg en nood, -

 

Slechts dat is adel, is in waarheid groot

 

Een heerlijk zijn, hoe weinig 't aanzien waar'.

 

 

 

Vader, ik leerde beter u verstaan

 

En meer beminnen, om mij zelf niet meer

 

Maar gansch om U, om de ongesproken leer

 

Van heel uw wandel: die leidt mij voortaan.

 

 

 

Zie, dit is 't leven: dat, wie trouwlijk streeft

 

Naar 't goede en schoone, van geen feil bewust,

 

In 't eind getroost zijn oogen sluit ter rust

 

En weet, dat hij niet heeft vergeefs geleefd.

 

 

 

Felix Rutten.