Band. Jaargang 13

[p. 29]

De herders

God koos de slechtste dag van 't jaar
Om ons Zijn Zoon te zenden,
De sterren waren nauwelijks
Zichtbaar waar wij ons wendden.

Het brood was op, de kudden graasden
Op zand- en dennen-gras.
Vermetel was 't te denken aan het
Van ouds beloofde land.

Tot plots een Engelen-stem ons wekte
En wij verschrikt de weg
Insloegen naar verlichte verte
Laag boven Bethlehem.

Geen plant, geen boom, geen bloem hier groeide...
Wij hadden medelij
Met de Goddelijke Roos die bloeide
Op deze barre hei.

Hoe konden wij nog denken aan
Het zelf gewilde zeer?
Werd God's Zoon niet geboren aan
De zelfkant van ons leed?

Geen vreugd was ooit zo diep, of klaarder
Dan dit geluk, zo laat
Beseft, terwijl w' eerbiedig staarden
Naar de zuiverende klaart'...

De klaart' die om Hem was en om
Zijn Moeder, os en ezel;
De voedstervader stond er bij, stom,
Als wij verbauwereerd.

Niet één onzer schapen verdwaalde,
De vuren bleven aan,
In de troostloze hemel straalde
De ster van 't Nieuwe Jaar!

A.K. Rottiers.