Band. Jaargang 12

[p. 38]

Exotisme in Hollywood

à la manière de Ogden Nash

De heeren

die in Hollywood regeeren

houden bijzonder veel van exotisme en vreemde landen, van eilanden met apen en palmen, slangen en oermenschen, missionarissen en kanibalen,

want uit een handig mengsel van dergelijke poëtische elementen, is aan de cassa van alle bioscopen, heel wat profijt te halen.

Ook mag men niet vergeten, diep in het oerwoud, tusschen de lange lianen,

een flinke jonge man te laten wonen, met breede borstkast en wilde lokken zooals des Vlaamschen Leeuw's zwierige manen.

Op zekere dag reist deze jonge man, per liaan, door het onherbergzame bosch

en vindt daar een teder, weinig gekleede blanke dame, in tranen natuurlijk, gezeten op het vochtige mos.

Dan begint het gesmijt in de glazen want hij voelt de liefde in zijn ruimen boezem ontblaken

en, zijnde een oermensch, alhoewel van goede familie (hetgeen hij niet weet) en met een edel hart (hetgeen zal blijken), kan hij enkel afstootende geluiden slaken.

Geen spraak van sonnetten, wandelingen bij maneschijn en dergelijke westersche raffinementen,

hij kan hoogstens een cocosnoot (probeer het maar) met zijn vuisten kraken om indruk te maken

en, kiesch zijnde in zijn omgang met dames - bon sang ne peut mentir - bouwt hij niet één maar, zedig, twee tenten.

Het zou heel eentonig kunnen worden, in dit nieuw geluk, waren er niet opeens de kanibalen,

kerels die niets afweten van de televisie, de atoombom en de laatste politieke schandalen.

Die zijn belust op vrouwenvleesch, het zijn allen leelijke oude snoepers, ze likkebaarden, ze drillen hun speren en de bruid krijgt, heel begrijpelijk, de poepers.

Niet zo de oermensch die dadelijk doet wat van een held verwacht wordt, en die, de linkerarm rond de heup der maagd, zich snel met de rechter ten strijde gordt.

Het is allemaal te lang om te melden zooals de dagbladen, wanneer ze niets meer te zeggen hebben, beweren

maar het eind is goed en de held kan na een vreeselijk gevecht het getij keeren.

Vermits echter zijn echt niet gezegend werd door een burgemeester of een missionaris

is het duidelijk dat hier iets essentieel moreel verkeerd is, hetgeen een groot gevaar is.

[p. t.o. 38]

Lino Luc Peire

[p. 39]

Daarom verschijnt uit een helicopter (met het leelijkste Nederlandsche woord dat bestaat genoemd: een hefschroefvliegtuig) een nobele oude man met ditto baard, een bijbel en een boekje met het ABC.

Zachtjes zweeft hij neer voor de tenten van deze twee natuurkinderen die niet goed weten wat zij doen maar die het zoo goed meenen.

Hij legt hen alles uit en wanneer de oermensch eindelijk begrijpt waarover het gaat,

hoe goed het in de beschaafde wereld is met de atoom- en de waterstofbom en de kindersterfte en de concentratiekampen en de kanker en de tering en de volledige werken van Cyriel Verschaeve en de politiek enz enz., dan verheldert eindelijk zijn gelaat,

hij beseft zijn geluk, het publiek doet dit ook en iedereen is vrij in de pause die volgt bescheiden of onbeschaamd om zoveel vreugde en geluk te weenen.

't Geluk is niet te vinden waar we zijn.
Wie geboren werd in een land van geuze en faro,
verlangt naar het land van de pombe ofte palmwijn.
Wie in zijn jeugd veel palmwijn heeft gedronken,
diens boezem zal later alleen door kriekenlambik ontvonken.

Dat wij willen zijn waar we niet zijn
hebben de heeren van Hollywood heel goed verstaan
daarom zijn hun koffers vol goud, hun magen vol maagzweren
hun kinderen verwend en hun vrouwen vadsig maar voldaan.

Marniks Gijsen