Band. Jaargang 12

[p. 12]

Het woud ontwaakt

De dag slaat achterover;
nacht groeit in 't woud,
stroomt uit.
Een scherp, doordringend geluid
ontspruit
aan gras, aan lover.

Dol geworden fontein
van pijn
is dit onstuimig gefluit
dat uit
de zwellende nacht
zo plots en onverwacht
op ons aanboort.

Is dit der aarde schaterlach?
Is dit de angstkreet der natuur
uit zovele monden
om al de wonden
die onverhoeds en fel van greep of slag
hijgend in de nacht
worden toegebracht?

Die kreet zo hoog geslaakt
die woest de nacht doorboort
Het is het woud dat ontwaakt
voor roof en moord.

Alfons Walschap, m.s.c. (1938)