Band. Jaargang 12

[p. 339]

Nieuwe verzen

Dubbel landschap

Een Zondag, en de Herfst waait over
met vooglen, en gezoef van wind...
Natuur, natuur, schone belover,
de grote mizerie begint.

Maar October gaat nog eens open,
de Zomer toont zijn aangezicht
voor 't laatst, een dichter zoekt zijn tropen
voor een hoog loflied aan het licht:

licht van de zon, o gouden regen,
witte, stuivende wemeling,
stuifmeel der zonnebloem, gezegen
zegenend over alle ding,

heilige helderheid, zuivere klaarte
die ons omvloeit en ons doorstraalt,
en ons ontheft aan alle zwaarte
tot waar de geest vrij ademhaalt:

o geestelijke blijdschap der zinnen
in 't naproeven van een seizoen,
nog ééns al het aardse beminnen,
onreedlijk, en dan boete doen!

[p. 340]

 

Landschap, luie kadans van baren.

 

ontmeetlijke vloed van grond en licht,

 

vreugde springt op, niet te bedaren,

 

spiegel, o dubbel aangezicht,

 

 

 

alles wat leeft onder mijn ogen

 

in deze ronde oneindigheid

 

wordt door inwendig licht bewogen,

 

door goddlijke electriciteit,

 

 

 

heuvlen waarop de beuken kruiven

 

als golven waar het licht op spat,

 

een rood dak, een grijs dak, en duiven

 

toeren zich rond een Toren zat:

 

 

 

de ziel herkent in alle dingen

 

haar verholen betekenis,

 

't verdriet, 't verlangen, en haar zingen

 

soms, als de tijd gekomen is.

 

 

 

Als al wat komen moest, geschied is,

 

als alle onzuiverheid geboet,

 

gebeurt het wonder dat het lied is:

 

de ziel zet het heelal in gloed.

 

 

 

Hubert Van Herreweghen