Band. Jaargang 12

[p. 231]

Frans Brouw

OVER een jaar nog onbekend, staat nu deze jonge artist in de belangstelling van de tien duizenden concertbezoekers over gans de muzikale wereld.

Hoe dit geschiedde?

Brussel 1952. Gedurende ruim een maand werd de muzikale belangstelling van gans de wereld op deze stad gericht. Acht en zeventig candidaten uit nagenoeg alle werelddelen, waaronder meer dan twintig verschillende nationaliteiten, werden tot de ‘Koningin Elisabethwedstrijd van België’ toegelaten.

Eerste schifting: Elke candidaat, niet ouder dan 30 jaar, moet voor een internationale Jury een opgegeven sonate van Mozart spelen, alsook een groot werk van Bach naar eigen keuze.

Tweede schifting: 53 candidaten worden uitgesloten. De 25 overblijvenden zullen nu onder elkaar wedijveren voor de laatste eindproef. Elke candidaat moet nu het zeer moeilijke werk ‘Sonatine’ van de Belgische componist Francis de Bourguignon voordragen, alsook gedeelten uit een tiental werken door de candidaat zelf gekozen. De twaalf eerst geclasseerden zijn nu de laureaten van het internationale concours.

Eindproef. De directie van de ‘Koningin Elisabethwedstrijd’ heeft reeds vóór de eigenlijke pianowedstrijd een compositieprijskamp uitgeschreven, met het doel aan de laureaten een nog onbekend en onuitgegeven werk voor te leggen, dat ze op de eindproef moeten spelen. De uitspraak van deze compositiewedstrijd geschiedt niet alvorens de 12 laureaten zijn gekend. De winnaar van het bekroonde werk was de Brusselse toondichter Raymond Chevreuille met zijn ‘concerto’ voor piano en orkest.

Onmiddellijk na de tweede schifting worden de 12 laureaten gedurende 8 dagen ondergebracht in het prachtig domein te Argenteuil ‘De muziekkapel Koningin Elisabeth’. Acht nationaliteiten waren er vertegenwoordigd: twee Belgen, twee Fransen, één Zwitser, één Italiaan, één Oostenrijker, één Bulgaar, één Australiër en drie Amerikanen. Elkeen kreeg in dit tehuis een appartement waar hij beschikte over een vleugelklavier.

Deze achtdaagse afzondering werd benut met het instuderen van het opgelegd werk, (concerto van Chevreuil) en het voorbereiden van een zelf gekozen concerto voor klavier en orkest. Een internationale jury die niet aan de vorige schiftingen had deelgenomen, en bestaande uit de meest beroemde pianisten van de wereld, krijgt nu als taak de rangschikking van de laureaten

[p. 232]

vast te stellen. Met medewerking van het Nationaal orkest van België onder de leiding van de dirigent Frans André zal nu gedurende bijna een ganse week een verbeten strijd gestreden worden. Eervol uit het strijdperk trad de tot dan toe nog onbekende West-Vlaamse pianist Frans Brouw, eerste der Belgische mededingers en vierde in de algemene rangschikking.

Frans Brouw, geboren te Veurne ontving zijn eerste muziekonderricht van zijn vader, waarna hij gedurende een jaar leerling werd aan de muziekschool van Roeselare. Moest om als leerling van het Brussels conservatorium te worden aanvaard een ingangsexamen afleggen en... mislukte. Bij een tweede proef werden zijn pogingen beter beloond, en mocht hij cursus van notenleer, harmonie, contrapunt en fuga volgen. Als leerling van klavier had hij de betreurde Marcel Maas als leraar.

In 1951 behaalde hij de eerste prijs voor piano, hoger diploma. Gaf reeds, vooraleer mede te dingen aan de ‘Koningin Elisabethwedstrijd’, concerten in Nederland, Duitsland en Zwitserland.

Een zeer muzikale begaafdheid, een uitzonderlijke wilskracht, een taaie volharding en de énige morele aanmoediging, die van zijn Vader, waren het ‘houvast’ van deze jonge West-Vlaamse kunstenaar. Hij heeft niet de materiële en morele steun gekregen waarvan zovele andere Belgische candidaten van de Koningin Elisabethwedstrijd hebben genoten. Het is geen geheim te weten dat er verschillende jonge Belgische candidaten vóór deze naar Parijs werden gestuurd, om zich bij de grootste en wereldberoemdste klaviervirtuosen een meer volmaakte voorbereiding aan te schaffen. Dit alles heeft Frans Brouw niet kunnen benutten, wat hem niet belette de uitverkorene te worden van al de Belgische mededingers.

Het was een zeer gelukkig initiatief vanwege de U.A.A.L. en van zijn voorzitter de heer Prokureur-Generaal Dumont het concertseizoen 1953 te openen met twee klavierrecitals door de jonge laureaat Frans Brouw.

Pas teruggekeerd uit Canada waar hij niet minder dan 40 concerten heeft gegeven maakt hij nu een rondreis door Belgisch Kongo om er in de bijzonderste steden en plaatsen op te treden.

Te Leopoldstad waar hij intussen concerteerde waren de verwachtingen zeer groot. Dat hij hieraan heeft beantwoord bewijst het grote succes en de nokvolle zalen, niet alleen tijdens zijn eerste concert, maar evenzeer bij zijn tweede optreden.

Wat ons wel het meest heeft getroffen zijn de zuivere muzikale vertolkingen van de meer moderne en hedendaagse klavierwerken: Absil, de

[p. 233]

Bourguignon, Debussy en Ravel. Het was vooral in deze interpretaties dat we niet alleen de technische vaardigheid, maar nog meer de ragfijne muzikale voordracht hebben gewaardeerd.

Frans Brouw heeft als laureaat van de ‘Koningin Elisabethwedstrijd’ een eervolle onderscheiding ontvangen, maar heeft hiermede ook een zeer zware taak en verantwoording op zich genomen, n.l. de jongste ambassadeur te zijn van de Belgische klavierschool. Zijn jeugdig enthousiasme, zijn onverdroten werkijver en niet minder zijn zelfweten dat hij staat aan het begin van een zeer lange moeilijke weg, zijn voldoende waarborgen voor een succesvolle en rijk artistieke toekomst.

We wensen het van harte aan deze jonge Vlaamse kunstenaar.

Fernand Van Durme