Band. Jaargang 11

[p. 258]

Lievenheersbeestje

Een nopje ontsierde haar halve mouw,
Vanwaar een vinger het wegknippen wou,
Doch op het allerlaatste moment
Had zij dat ruggeschildje herkend,
Het zwart getikkeld rood. Zij stond
Met strakke voorarm op van de grond.

'n Insect overklauterde de onderboord
En haakpootte op het verdunnend lidmaat voort
Naar tengre pols en vingertop
Ter spitse klapt het zijn twee schelpjes op
En boven de hazelstruik verzwindt in ijle lucht.
't Geluk is kort. Het meisje zucht.

Pastoor De Craene-prijs 1952.
Louis Hendrickx