Band. Jaargang 11

[p. 256]

Nieuwe verzen

Het gedicht

Verwezen tot de laatste rij der zienden
tast ik de stad die om mij henen staat
gelijk een glazen wand: daar spreken vrienden,
den mond beweeglijk in hun stil gelaat.
En soms strekken zij handen, tedere vingers
als sprietelplanten zoekend naar mij uit
maar plotseling tevergeefs gelijk het tenger
regenbegin tegen een vensterruit.

Ik hoor de huizen, tuinen, luide pleinen
des avonds schielijk dreigender bevolkt
met murmling en rumoer dat in de kleine
stroombedding van mijn kamer samenkolkt.
De boeken met hun twijfeling verdwijnen
en alles wat in angsten werd vertolkt
welft als een hemel waar de neveltreinen
verdichten tot een grote witte wolk.

Het landschap waar ik groeide gaat hier open
achter de dingen als een groen behang
van slingerplanten allerzijds beslopen,
gewei van takken, rozen met den drang
nog naar stilering in het paarsgewijze
tezamenklimmen naar de hoge kim
waarop de gouden driehoeken verrijzen
van bergen in een bovenaards geglim.

[p. 257]

 

Ik zie de wegels die mij voormaals voerden

 

naar 't stille dorp gespiegeld in het glas

 

der beken die zijn effenheid beroerden

 

met glinsteringen, vissen, varend gras;

 

de weiden liggen er als groene vloeren

 

tussen de huivering der canadas

 

en in de meimaand loopt met bloemensnoeren

 

een stoet van goudbrem door het struikgewas.

 

 

 

Ik zie de plekken waar de bessen bloeden

 

boven de valkuilen van waaiend groen

 

en kleine bomen staan met loverhoeden

 

potsierlijk aan de rand van het plantsoen.

 

Nog vluchten vogels op en snelle rukken

 

van avondwind gaan ruggelings te keer

 

tegen het buntgras op de heidestukken

 

waarin de polken warm zijn als weleer.

 

 

 

Maar beiderzijds mij blindelings belagend

 

leggen de boeken mij geheimen voor

 

van verzen die zich, om verklaring vragend,

 

schielijk verdelen op een dubbelspoor.

 

En als mijn vingers door de bladen varen

 

van een oud kaft zie ik mijn spiegelbeeld

 

gedachteloos gelijk een mummie staren

 

uit een zwak fond van vermiljoen en geel.

 

 

 

Ik sluit het raam; de wand, de kamerhoeken

 

staan als een schuine teerling in het huis,

 

de wilde branken van den hazelaar zoeken

 

mij op met vleugelslagen van geruis,

 

het maanlicht schuift nabij behoedzaam teder

 

met tekeningen van snelweemlend wier.

 

Als insecten storten de woorden neder

 

zichzelf ten bloede op het wit papier.

 

 

 

Anton van Wilderode

 

 

 

Prijs der Vlaamse Poëziedagen Merendree 1952.