Awater. Jaargang 7

[p. 14]

Nieuw werk
Mennno Wigman

Tot mijn pik

Het wordt wat koud. De dagen zijn van glas,
gewapend glas en Seroxat. Zocht ik
een woord voor alles waar geen woord voor is,
ik geef het op. Je bent een zak, een zak
ben je dat je ook nu weer dicht. En jij,

mijn pik, wat hebben we vandaag verricht?
Ik wil geen weemoed die niks kost, kom op,
je slaapt al dagen in mijn broek, zo moe
van wie je ziedend van je zaad ontdoet.

Geen hoop, geen zin, geen bedvriendin. En naakt
als water sliert wat heupwerk door mijn hoofd.
Oktober. Veertig en geen bed werkt over.

Ooit wist je alles van genot. Iets met
voltage, wijsheid - ach mijn sleutel tot.

Lelijk zijn we

Lelijk, zo lelijk, ja, steeds lelijker
bewegen we ons door de binnenstad.
De goede handel die ons lichaam was
vervloog en bijna elke winkelruit
verspreekt zich, nee, beledigt nu je hoofd.

We hadden haren, wimpers en gezichten,
we leefden, legden lippen tegen lippen
en hielden tot de laatste komma vast
aan het geschipper dat ons lichaam was.

Te koop, te koop. De winkelstraat vergaat
van jeugd en hoop op een gelikter hoofd,
geliefden lopen glashard door je heen.

Jugend, Jugend. Nicht zu haben. Ik las
dat in het Paradijs geen spiegels waren.

[p. 15]

Het is dat men de straten kent

Daar heeft die man gelegen, dag en nacht -
na tachtig kranten vond men hem, plat, zwart,
met op zijn borst de laatste resten van een kat.

Daar, in diezelfde straat, staat ook een kerk
waarin laatst camera's zijn aangebracht.
Slaapt God? Nee, er zijn dieven onder ons

die - alziend oog of niet - naar zilver spieden,
kandelaars en kanselbijbels roven
en Christushoofden van de wanden slopen.

Je bent er niet. Of als ik het niet zie,
hoe komt het dan dat in haast elk pand
waar je geprezen wordt een loeroog hangt?

Je bent er niet. En mocht ik niet goed kijken,
soms denk ik aan die ziel die drie hoog dood lag,
hoe daar een metgezel maar zwierf en kwijnde,

toen heel zijn vacht tegen een borst aanvlijde.

Soms voel je bijna dat je leeft

Soms voel je bijna dat je leeft. Je boekt
een vlucht, betreedt een stad, neemt kamers in
en waant je halfgod bij een kofferklik.

Niets weet je van wie hier je asbak leegt.
Niets weet je van wie hier je lakens schikt,
je paspoort weegt, je hoofd uitruimt. Je leeft.

Zesduizend scrambled eggs. Voor jou. Voor jou
houdt Amsterdam zijn gevels overeind,
bouwt men er tunnels, pubs en torens bij.

Die avond ging je kijken bij het IJ.
Je zag een bouwput en je wist het niet.
Wat hield die domme kranen overeind?

Kleiner, steeds kleiner, je voet vond een brug.
Crowd and crime. Je schopt terug. Zorgt dat je tong
zich uitspreekt in een welgevormde lus.

Bij de dood van een Engelsman die zich in de nacht van 24 maart 2008 onder een brug bij het Centraal Station Amsterdam verhing.

Menno Wigman (1966) debuteerde in 1997 met de bundel 's Zomers stinken alle steden. In 2001 publiceerde hij Zwart als kaviaar, waarvoor hij de Jan Campert-prijs ontving. Daarna volgden de bundels Dit is mijn dag (2004) en De wereld bij avond (2006). Begin 2007 verscheen Het gesticht, een logboek over zijn verblijf als writer in residence in de psychiatrische inrichting van Den Dolder.

Foto: Keke Keukelaar