Awater. Jaargang 2

[p. 9]

Buitengaats

Uitwerpen en binnenhalen
voor Ted Hughes

Jaren geleden kozen deze geluiden een kant:

Op de linkeroever fluistert de groenzijden tip
Van een uitgeworpen hengel door de lucht, sstt
En psstt, in een onbegrensde vrijheid, of hij nu
Boven het hooiveld of boven de rivier zoeft.

Op de rechteroever het steeds herhaalde geratel
Van een kwartelkoning op volle toeren, snijdend
Door de laaghangende stilte als een visser
Die lange lijnen met zijn molen binnenhaalt.

Ik sta daar nog altijd, wakend en dromend,
Ouder geworden, al zie ik hen alletwee nog
Met armen en hengels zwaaien, zwoegend
Binnen de cocon van de geluiden die ze maken.

Het ene geluid zegt: ‘Je bent geen stuiver waard,
Net als alle anderen. Pas dus op! Wees streng.’
Het andere zegt: ‘Laat je gaan! Zweef en zwenk.
Je bent alles wat je voelt langs de rivier.’

Ik hou van stille lucht. Ik vertrouw tegendelen.
De jaren verstrijken en toch verroer ik me niet
Omdat ik zie dat wanneer de ene man uitwerpt
De andere binnenhaalt, en dan vice versa,

Zonder dat een van hen van kant wisselt.

Het eerste koninkrijk

De koninklijke wegen waren koeienpaden.
De koningin-moeder hurkte op een kruk
en speelde de harpsnaren van de melk
een houten emmer in. De edelen,
met doorwinterde stokken, waren heer
en meester over 't achtereind van hun vee.

Maten waren nooit meer dan een karvol,
een kruiwagen- of emmervol. De tijd was
een achterwaarts herhalen van namen
en tegenslagen, slechte oogsten, miskramen,
overstromingen, branden, moorden, koehandel.

En wat als mijn rechten slechts golden
bij acclamatie, wat waren ze waard?
Ik sprong hoog en sprong laag.
Ze waren schijnheilig, meegaand.
En zaad en ras en afkomst delen
nog steeds de lakens, nog even
vroom en veeleisend en vernederd.

Montana

De staldeur stond open, de bovenste helft,
Toen ik over mijn schouder keek. Ik was vijf
En Dologhan stond te kijken hoe ik wegliep,
John Dologhan, de allerbeste koeienmelker

Die de buurt gekend heeft. Hij zong ‘De roos
Van Mooncoin’ met zijn hoofd langs de schoft
Van het beest. Soms liet hij zijn mes rond-
Draaien op tafel en als het lemmet stilhield

Met de punt wijzend naar mij, dan ontvouwde
Zich iets dat op een herkenning leek, zinloos
Als mijn herinnering aan hem achter die staldeur,
Oogkleppen in zijn hand. Toen al haast doorzichtig,

Een zwerver uit de Vrijstaat verslaafd aan gokken,
Een en al blik als de munten rezen en daalden
Op zondagochtenden onder Butler's Bridge
En tenslotte verdwenen in de dichte menigte

Van de kruis-of-munt school. Zonlicht schijnend
Op de verre einder, creosootbielzen en hete stenen.
En Dologhan, die ooit in Montana gewerkt had,
Op zijn vrije dag, in de koele schaduw van de boog.