Awater. Jaargang 2

[p. 17]

Portefeuille
Frank Koenegracht

Deze maand verschijnt bij De Bezige Bij Vroege sneeuw, een verzamelbundel met enkele nieuwe gedichten van Frank Koenegracht. Koenegracht (1945) is in de jaren zestig begonnen met dichten ‘om meisjes te imponeren’. De hype van De Vijfigers is dan echter bijna al voorbij en poëzie schrijven is dan al bijna geen mode meer.
Koenegrachts grote voorbeeld is de dichter Lucebert. Hij stuurde Lucebert een aantal van zijn gedichten, waarop de keizer der Vijftigers hem aanraadde ze naar De Bezige Bij te sturen. Dit resulteerde in 1971 in het debuut van Koenegracht: Een gekke tweepersoonswesp, ‘Aanbevolen door Lucebert’. Dichter Erik Menkveld beschrijft het werk van Koenegracht als volgt: ‘Achter alle bizarre en vaak op de lachspieren werkende beelden en laconieke maar meedogenloze observaties kiert een onuitgesproken wanhoop over de absurditeit van het bestaan, een woede daarover ook.’

Epigram

Glas, zegt men, is visceus
zodat het na eeuwen in een raam uitzakt.
Maar de mens zakt al op school uit
omdat geen dier hem uitfluit.

Een vraagstuk, de mens dat
het liefst op een keukenstoel
in de zon naast de huisdeur
onder het raam

een haring schoon gaat zitten maken.

O mensheid, o haring.

Langzame trein

Het was winter. In de langzame trein
sliep boven ons in het bagagenet iemand
om te herstellen van zijn eerste verdriet.

Buiten verschoof het platte land. Het vroor.
Er lagen grote roestige buizen tegen buizen
waar doorheen de winterwind blies.

Daar lagen zij in het door niemand bevroren land
als mannen zonder moeders.

Epigram

Net als alle grote komieken voor hem, moeder
werkt de dood met de techniek van de herhaling.

En zo komt het dat de kinderen het huis uit gaan,
de vrienden vertrekken

en je alleen achterblijft.

Ongaarne verplaats ik mij in de jonge moeder
die van deze dingen hoort of leest.

Horror

De spiralen komen me halen
vanuit het gele riet.

Mijn vader moet daarvoor betalen
of hij wil of niet.

Ooggetuigen vallen neer ter plaatse,
ik ben de laatste in dit vreemd gebied.

A visit to the hypothalamus

Dat meisje is mooi, dat is zeker
en ze trilt een beetje
als ze over haar schouder kijkt
en haar bloesje openknoopt.

Ze trilt erg precies en de wereld en jij
weten hoe precies en ze is rond
in de middag als de zon schijnt.
's Nachts echter neemt ze andere vormen aan.

En slaapt met gemak in een zinken emmer.