Wat bezielt
Door Thomas Möhlmann
‘Drie jaar geleden raakte mijn knie overbelast en moest ik van mijn enkel tot aan mijn lies in het gips. Ik zat veel thuis en begon na te denken over wat ik met mijn leven wilde. Ook toen ik weer aan het werk ging, liet die vraag me niet los. Tot een bepaalde avond. Mijn broer blowde wel eens en hij had een vriend die daar nogal mee experimenteerde. We zijn bij die vriend langsgegaan en dat werd een hele emotionele avond. Ik was uiteindelijk zo stoned als een kanarie, dus bleef ik maar bij mijn broer slapen en de volgende dag was ik nog helemaal van de kaart. Ik bleef een dag of vier, vijf in een roes. Er gebeurde iets met mij dat ik eigenlijk nog altijd niet kan beschrijven. Iets dat in mij zat, is eruit gekomen. En toen is dat schrijven begonnen. Eerst liet ik mijn gedichten alleen aan mijn broer en mijn moeder lezen, later ook aan vrienden. Als iemand ze las en ik zag een straal op zijn gezicht, dan was ik blij. Dus toen ben ik ook gedichten naar mensen gaan sturen.’
Ook naar onbekenden?
‘Ja. Ik kan het moeilijk verwoorden, maar iets in mij zei dat ik dat moest doen. Ik stond niet echt stil bij wat mensen daarvan zouden vinden. Maar ik probeer mensen geen kwaad te doen. Als ik in de krant lees dat er iemand dood is gegaan, dan staat daar meestal een adres bij, voor wie wil reageren. Dus als ik dan een gedicht opstuurde, zag ik dat als een steun voor die mensen.’
En heb je daar dan ook wel eens reacties op gekregen?
‘Eigenlijk alleen van bedrijven. Als ik bijvoorbeeld iets had gegeten dat ik erg lekker vond, dan schreef ik daar een gedicht over en stuurde ik dat op. Die bedrijven reageerden wel vaak enthousiast, en soms kreeg ik dan ook een cadeautje ofzo.’
Maar nooit reacties van particulieren?
‘Ja, toch wel. Ik had weer eens naar iemand geschreven, uit het telefoonboek. Ik had iets over lingerie in mijn hoofd en die mevrouw had een lingeriewinkel.
Dat combineert goed, dacht ik, dus ik stuur dat op. Maar zij raakte helemaal in paniek! Want wat op papier stond, dat kwam net een beetje overeen met haar situatie, dus ze dacht dat iemand haar aan het bespieden was. Toen heeft ze aan een bevriende politieagent gevraagd of hij eens bij mij langs wilde gaan. Hij zegt: “Die mevrouw heeft een gedicht van jou gekregen, en nu is ze helemaal geschokt. Als ik jou was, zou ik daar wel een beetje mee uitkijken, want als iemand dat bij mijn vrouw zou doen, dan sla ik hem op zijn bek.” Ik zeg: “Pardon? Als politieagent moet je jezelf toch een klein beetje kunnen beheersen...” Maar goed. Ik stelde voor om haar mijn excuses aan te bieden en uit te leggen dat het niet mijn bedoeling was om haar bang te maken. Die agent vertrok weer en een half uur later belde ze mij op en bood ze haar excuses aan omdat ze de politie op me afgestuurd had. Het eindigde dus allemaal met excuses van beide kanten.’
Was dat de enige keer dat een opgestuurd gedicht een onvoorziene, negatieve uitwerking had?
‘Nou, die jongen waar we toen geblowd hadden, die had ook een vriendin. Ik voelde me erg tot haar aangetrokken, maar het was zijn vriendin. Dus wat doe je dan? Daar blijf je af. Ik stuurde haar alleen wel een gedicht. Dat kreeg ik weer teruggestuurd, met zo'n geel memootje erop: “John, hou op met die gedichten, ik hoef ze niet.” Toch heb ik haar toen nog een keer een gedicht gestuurd. Dat had ik misschien niet moeten doen. Haar vriend is erg kwaad geworden en wilde niet dat ik ooit nog langs zou komen... Ja, het waren wel echte liefdesgedichten, anders was hij ook niet zo kwaad geworden, denk ik.’
Ben je met het opsturen van gedichten opgehouden sinds de uitgave van je bundel?
‘Ja. Ik wil iets geven aan de mensen, dingen uit mijn hoofd en mijn hart. Dat kon ik per post doen, maar later dacht ik: misschien is het toch beter als ik er een boek van maak. Ik heb een jaar naar een uitgever gezocht, maar niemand reageerde: ik hoorde niks of ze zeiden dat ze geen gedichten uitgaven. Toen heeft een kennis me aangeraden naar mijneigenboek.nl te gaan.’
Maar die uitgevers die je daarvóór benaderde, had je dus niet uitgekozen omdat ze poëzie uitgaven?
‘Nee, alleen omdat ik boeken had gelezen die zij hadden uitgegeven. Dat waren geen gedichtenbundels, want ik léés helemaal geen gedichtenbundels. In mijn poëzie gaat het om hoe ík denk, niet hoe iemand anders denkt. Ik wil ook geen andere dichters nadoen. Nadat ik had geblowd, voelde ik dat ik gedichten moest gaan schrijven. Als ik voel dat ik naar het toilet moet, dan doe ik dat ook. Ik schrijf gewoon, en als ik daar weer een bundel van kan maken, dan zal ik dat zeker doen. Als het me niet te veel geld kost, natuurlijk, want je moet het wel allemaal zelf betalen.’
Dat gaat zo bij mijneigenboek.nl?
‘Ja, dat is best aan de prijzige kant. Maar ik wilde dat gewoon doen en ik dacht: dan ga ik maar eens niet op vakantie. Het boek verschijnt helemaal onder eigen beheer. Zij kijken alleen of er geen haatdragende taal in staat of pornografische dingen. Dat kunnen zij goed zien, want dat zijn allemaal professionele mensen. Ik heb nog een paar stukjes moeten aanpassen, omdat ze die iets te ordinair vonden. Daarna kreeg ik een proefexemplaar en werd het boek via de website te koop aangeboden. Per keer dat iemand het bestelt, wordt er een exemplaar gemaakt, en wie dat wil, kan nog een persoonlijk woord van de schrijver erin krijgen. Dat is nu bij drie of vier van de dertien boekjes gebeurd.’
Ben je nu aan het sparen voor een volgende keer?
‘Het is wel mijn bedoeling om volgend jaar weer een boek uit te geven, maar als ik geen geld heb, zal het niet doorgaan. Ik ga geen geld lenen om een boek uit te geven. Dan wordt het een beetje gekkenwerk, hè.’
Auteursrechtelijk beschermd