Het einde van de ijdele man
De ijdele man had een blauwtje geloopen.
Hierdoor was zijn liefde in woede veranderd.
Ook de verkoorene was ijdel.
‘Dat kan niet’, zeggen psychooloogen. ‘Twee persoonen van gelijke mentaliteit, doch van verschillende sexe, worden niet door elkander aangetrokken.’
Opgemerkt zij, dat dit van haar kant blijkbaar ook niet het geval was.
Wie waarborgt boovendien, dat zijn aanzoek door liefde werd ingegeeven? Veeleer kan worden aangenoomen dat zijn ijdelheid hem er toe dreef; want zij was mooi, intelligent en vrouw-van-de-weereld.
Verder diene tot geruststelling, dat zij in mindere mate ijdel was dan hij.
Hààr ijdelheid deed haar het voorval ooveral vertellen. (Blijkt hieruit niet duidelijk het vrouwelijk karakter van haar ijdelheid?)
Hierdoor groeide zijn woede jeegens haar en keerde zich teevens teegen al zijn kennissen (in zijn ijdelheid had hij zich er veelen gemaakt), die hij er nu allen van verdacht, zijn geheim te kennen; en teegen zichzelf, daar hij niet begreep hoe een man als hij er bij een vrouw als zij zóó in kon loopen.
En daar hij niet wist, hoe zijn postuur te herstellen, begreep hji niet meer wat hij te midden van het menschdom noodig had te zijn en zocht naar een fatsoenlijk middel om aan zijn leeven een einde te maken. Maar hij vond er geen dat hem waardig was.
Verdrinking, verhanging, gasverstikking; alle zouden een miserabele indruk maken.
Tot een toeval hem de oplossing in de hand gaf.
Hij liep bij een spoorweg-oovergang.
Een eindje vóór hem liep zij.
Juist terwijl hij ooverstak, zag hij een trein aansnellen.
Er liepen veele menschen op de weg.
Snel schoot hij toe. Greep haar beet. Deed alsof hij haar van de rails wilde trekken.
Samen vonden zij de dood (of de dood vond hen).
Zijn begeerte was ten volle vervuld: Er was een eind. Hij werd gepreezen als een held, vol eedelmoedigheid tegenover de geliefde die hem bedroog.
Een gevoelige toespraak besloot zijn loopbaan.
W.N. Dinger.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd