Avontuur. Jaargang 1

[p. 43]

[Gedichten W.N. Dinger]

Amoureuse kwadrijnen

Eerste reeks

De liefde sloeg mij schrikkelijke wonden.
Ik kromp op 's leevens martelbed van pijn,
tot nieuwe liefde weer genas de wonden;
maar deeze liefde werd me een zoet venijn

De liefde is een luchtig balanseeren
op 't slappe koord der zoete waangedachte.
Te pletter valt al wie er wil jongleeren
bedachtsaam en niet zweeve' op ziele-veeren

Eens was de liefde mij een lief geloof.
Nu is hij werklijkheid; maar snijdend wreed.
Diep-snijdend-wreede smart maakt dat ik wéét:
liefde is een onverlaat; wij zijn zijn roof

Liefde heeft fel mijn stramme rug getuchtigd
en willig boog, die nimmer buigen wilde.
Knielend beleed ik; waar ik kermend gilde:
‘Dit is 't geluk, dat nimmer meer vervluchtigt’

Men zegt zoo vaak: liefde is een dartel spel
van laten vangen zich en willen vrij zijn.
Maar ik weet dit: liefde is een martel-cel,
waar we om een enkel zonnestraaltje blij zijn

Niet meer verlangen. Enkel nog te dienen.
Mantel van liefde om haar heen te slaan;
en, als je liefde niet haar meer kan dienen,
dan, met een moeden glimlach, heen te gaan

Zooals hier in de kamer anjers geuren
die in den donker staan in bleeke vaas
geurt ook mijn liefde, van verlange'en treuren
beide bevrijd; die lijken mij nu dwaas

[p. 44]

Tweede reeks

Vandaag, als gister, voor-eer-gist'r ik ging,
ga ik den weg waar 'k bij 't passeeren dring
één oogwenk door in haar geheim. Maar in de volte
wend ik mij af. ‘Wie is die duisterling?’

Lig jij nu in je bed, met griep en kou,
stil-blij aan ons nabij geluk te denken?
Ik zie geen kleurtjes meer van hoed of mantel wenken
door mist of reege'. Ik hoest en denk aan jou

Nu zullen spoedig, laat mij hoopen,
wij samen deeze weegen loopen
en voor de dure winkels kijken
en koopen gaan in de goedkoope

Geen klagen meer, geen tranen meer, geen zuchten.
Wat zal, die zoekt naar 't licht, in 't duister vluchten?
Maar hoe dit zij; natuur blijft ons de baas.
Ik moet mijn maag en ook mijn asthma duchten

Mijn oogen priemen door de duisternis,
speurend onder het schijnsel der lantarens.
Heb 'k haar niet bij mij, juist wanneer 'k haar mis?
Ik zie haar overal waar ze niet is

Och Amor, eischt uw voorspraak Kilo-Meeters?
Ik heb er, in uw dienst, zoo veel reeds afgelegd.
Maar 't doel: mijn lief te ontmoeten bleef me ontzegd.
Rustloos, doet wandlen goed. Maar 'n afspraakje is iets beeters

Iedere nacht, steeriootype pauze,
één uurtje maagkramp tusschen slaap en slaap.
Niemand zwaait oover mij den aesculaap.
Ach, Amor slechts weet heul voor deezen knaap

[p. 45]

 

Hoe lang reeds wisselen groe

 

en blik in de oogen wij?

 

Wij gaan elkaar tegemoet...

 

Wij gaan elkander voorbij

 

 

 

Het is wel zeer verkeerd met mij gesteld.

 

'k Ben rijk aan liefde; echter arm aan geld.

 

Gevolg: dat ieder mij om geld komt manen,

 

maar op mijn liefde niemand is gesteld

Het noodlot

Het noodlot buigt zich oover ons leeven
als de dokter oover de ooperatietafel.
Met sierlijke zwaai hanteert hij het lanset.
Hij laat uw darmen gedachteloos tusschen de vingers gaan
als monniken hun roozenkrans.
Uit louter Hooge Nieuwsgierigheid
maakt hij een klein defekt in de hersenen.
Achteloos strooit hij enkele bakteenën in ons bloed,
die na een paar uur teelens de aderen ooverbevolken.
(Het lichaam des menschen is vruchtbaarder dan zijn geest.)
Eén snee bijzijde
en het leeven is gedaan.
En met zoo veele lakens liggen wij gebonden.

W.N. Dinger.