Avontuur. Jaargang 1

[p. 38]

De noodlottige kogel

Nadat Bruno al tien minuten gewacht had, begon de tijd hem lang te vallen. Eigenaardig toch, dat de waarde van zoo'n belangrijk besluit als hij genomen had, steeds minder werd, wanneer je gedwongen was te wachten. Hij had overigens zijn standplaats goed gekozen; van hier uit kon hij het geheele plein overzien en hen dus altijd opvangen, ook wanneer ze niet dwars overstaken en daardoor vlak langs hem moesten komen. Ze zouden hem niet zien voor hij vlak voor hen stond, want hij bevond zich steeds in de schaduw van het gebouwtje. Alles was dus in orde.

Om hem heen bewoog zich de wereld kaleidoscopisch. Het was, alsof hij nu hier op een verlaten eiland stond; had hij dat gevoel nu door zijn uitzonderingspositie in het leven op dit oogenblik? Want die had hij. Er zouden niet veel menschen zijn die ooit in hetzelfde geval verkeerd hadden. Misschien echter wel meer dan hij oppervlakkig zou denken. Zelfs in de geschiedenis waren er wel zulke daden opgeteekend. Hoeveel zouden er dan wel in werkelijkheid geweest zijn? Bijv. als er eens vijf in de geschiedenis bekend waren, zouden er dan vijftig in werkelijkheid gebeurd zijn? of vijfhonderd? Zeker wel vijfhonderd; van de Egyptische en Chineesche geschiedenis was toch heel weinig bekend, en dan in Afrika! Verleden jaar had hij zich midden in gezelschap op een eenzaam eiland gevoeld. Eventjes maar, het was een prettige sensatie, hij deed moeite er zoo lang mogelijk in te blijven, wanneer hij zoo'n stemming had, maar dat gelukte niet altijd. Kijk, een paar meters van hem af liep een aardige vrouw. Zou hij even wegloopen alleen maar om haar gezicht even te kunnen zien?

Bruno deed een paar stappen, maar keerde weer terug. Hoe kon hij aan zulke dingen denken? Wat kon het hem schelen of die vrouw mooi of leelijk was. Hij begreep nu wat een kennis van hem met zijn verhaal bedoelde, toen hij vertelde, hoe een zelfmoordenaar, wiens hoed op het oogenblik dat hij in het water wilde springen afwoei, deze achterna liep, hem eerst zorgvuldig afborstelde en opzette en daarna

[p. 39]

naar dezelfde plaats terugliep en met zijn kraag op en zijn oogen dicht zich liet vallen. Zijn vriend verklaarde, dat die man dus nog een flauwe hoop had gehad, dat op het laatste moment er redding voor hem zou komen opdagen. Met deze uitlegging was hij het trouwens niet eens en waarschijnlijk had het, als ze juist was, niets te maken met zijn geval, en zelfs wanneer het er wel iets mee te maken had, kon het hem niets schelen. En een scherpzinnig psycholoog zou dan wel beweren, dat dit juist een bewijs was, dat er een nauw verband bestond, maar dat liet hem ook koud. En dat laatste was misschien wel weer een bewijs van iets anders en dat was heel gelukkig. Bovendien als nu eens een van zijn beste vrienden hier voorbij zou komen, zou hij hem dan groeten? Nu, in dit geval kon hij het natuurlijk niet doen, maar als hij nu eens niet van plan was om Erna met haar man op te wachten, dan zou hij toch gewoon zijn hoed afnemen en een praatje maken en daarna zijn vriend hartelijk toeknikken, niet buitengewoon hartelijk, maar heel natuurlijk, zooals altijd, en daarna zou hij weggaan. Iets dergelijks was hem eens overkomen, toen hij ruzie met zijn vrouw had, toen was er plotseling een kennis uit Australië op visite gekomen en omdat die man van zoo ver kwam moesten ze de ruzie wel voor een oogenblik opschorten. En daarna waren ze heel gedwongen verder gegaan. Ze konden er niet meer in komen. Het wachten maakte de zaak nu wel niet minder romantisch, want dat was zij niet en ook niet als zoodanig bedoeld, maar het werd koeler, cynischer nu. Een besluit komt plotseling, de uitwerking ervan duurt eenige tellen en dan moest men eigenlijk onmiddellijk kunnen handelen.

Bruno voelde naar zijn revolver. Het was een mooi instrument, een repetitie-revolver; als men den vinger aan den trekker hield, bleef hij schieten. Er waren acht kogels op. Drie voor haar, drie voor haar man. twee voor hem. Hij moest er vooral voor zorgen, dat er twee voor hem overbleven. Een was niet voldoende. Wel misschien als je door je oog schoot, maar dat zou hij nooit willen doen. Als hij eens verkeerd schoot, dan zou hij wanneer hij herstelde zijn heele leven blind blijven. Blindheid was verschrikkelijker dan alle andere gebreken. Maar wat praatte hij toch. Het leek wel

[p. 40]

alsof hij onderbewust nu toch nog het plan had, zelf in leven te blijven. Maar, kijk nu eens, wanneer hij Erna en haar man had doodgeschoten, dan had het leven toch niet plotseling meer waarde voor hem gekregen, alleen in dat geval, hij zou waarschijnlijk wel niet gelyncht worden, dat deed men in dit land niet, maar toch een zware straf krijgen en bovendien het was logisch. Wanneer hij na zijn daad nog den treurigen moed zou hebben te blijven leven, zou iedereen hem voor een laffen moordenaar schelden. Niet dat hij gaf om de meening van de menschen. Maar ze hadden dan gelijk. In het andere geval zou niemand hem iets kunnen verwijten. Wat een verschil, bij een zoo kleine variatie van het geval. Een volkomen zuiver verschil. Wanneer hij het eerste gedeelte van zijn plan uitvoerde, moest hij consequent blijven. Daar was geen sprake van hoogere immoraliteit of zoo iets dergelijks. De eenige oplossing was het niet te doen, maar dan was hij gek. Dan had hij bijna een half uur gestaan voor niets. Dan was er bovendien nooit meer een besluit van hem geldig. Tot elken prijs moest hij vermijden, dat niet voldoende kogels voor hem overbleven. Dat was lastig, een oogenblik te lang den trekker vasthouden en hij stond weerloos. Van hier uit had men eigenlijk een aardig gezicht op het plein, mooier dan van een ander punt. Bruno keek een oogenblik met vernieuwde belangstelling het plein rond. In de verte zag hij Erna en haar man aankomen. Snel trok hij zich in schaduw van het gebouwtje terug. Als ze om den hoek kwamen, zou het het goede oogenblik zijn. Niet eerder. Hij moest zich er nu toe dwingen niet op een ontijdig moment nog eens te kijken. Hij zou zichzelf toonen, dat hij een eens genomen besluit onveranderlijk kon uitvoeren. Maar hij moest vooral oppassen op de verhouding: drie, drie, twee. Daar zag hij den mantel van Erna: op hetzelfde oogenblik sprong hij te voorschijn. Haar man probeerde haar te dekken, te laat, een, twee, drie, stop. Bruno deed een pas achteruit; Erna's man hield haar vast, schreeuwde iets, een, twee, drie, hij bleef nog staan, vier, Bruno schrok, toen hij het geluid van het vierde schot hoorde. Vier? Dus hij had er geen twee overgehouden? Werktuigelijk deed hij een stap vooruit. Waarom? Om er één terug te halen? Hulpeloos keek hij om zich heen. Zijn oog viel op een lichtreclame: ‘Mille’,

[p. 41]

las hij, dat was duizend. Hij had er niet duizend noodig, hij had er één noodig, nog één. ‘Mille’ in roode letters, neon-buizen, neon, krypton, xenon, argon, ozon, dat waren de edelgassen. Ozon niet, dat was O³, na onweer. Argon was ook geen edelgas. As, was de chemische verkorting er voor, waarom As, waarom niet Ar, of was het Ar? En was As dan Arseen?

Argon had iets met stikstof te doen. Arseen en stikstof: onaangename woorden.

Bruno keerde zich om, hij voelde een hand op zijn schouder. Onverschillig liet hij de revolver vallen. Nu of later; was hij verachtelijk in zijn oogen? Nu niet. Voor vijf minuten wel, als hij zich dit had voorgesteld; nu ook? Plotseling was het alsof zijn gezichtsveld in sectoren verdeeld werd, zijn oogen, hij had niet blind willen worden, hij pakte den man vast, die naast hem stond, voelde een koperen knoop, politie. Och, ja, morgen, morgen, où sont les neiges d'antan? Bêtise om daar nu aan te denken, hoe kwam hij daar aan? Erna had het nooit gezegd. De sectoren kregen zwarte randen, werden kleiner, nu gingen ze op en neer, draaien, het was niet draaien, evenwijdig met zichzelf verplaatsen, toch draaien, maar waarom?... hoe?...

R. Blijstra.