Avontuur. Jaargang 1

[p. 42]

Kwartet-concert

Lange rijen kunstminnende menschen geven zachte geluiden, spreken onverstaanbare klanken, schuifelen half-discreet met hun voeten, met-willend ontwijden den toekomstigen tempel, hooren langzaam den suizenden donder, trappelen op planken, gebaren hun armen, schreeuwen hun tonen, weerkaatst in de volle ruimte, één schreeuw dwingend om heerschers, verwachtend verkrachting, hopend het hooge maar nóg onbeschaamd in ongebonden vrijheid.

_**_*

Pijnlijke stilte, verontwaardigde blikken naar angstig kuchen, behaaglijke instelling op naderende gevoels-zwijmeling, deemoedig buigen voor gedachte grootheid, belangstellend vergelijken met gouden namen. Scherpend schreeuwen van dood hout. Leege ruimte.

_**_*

Eenzame tonen van uit de verte, naderend en verdwijnend, vervangen door andere, huppelend naar boven, langs kromme krullen, op kale hoofden, versleten leuningen; het gebouw is hoog en breed, het zou lang duren eer men van het eene uiterste van het balkon over de breede balustrade naar het andere gewandeld was. Op het andere uiterste zit een gebogen vrouw in hoogere sferen. Asexueel is die vrouw nu, volkomen asexueel. Alle oogen zijn op één punt gericht, het uiterste puntje van een stukje hout, dat heen en weer beweegt, te samen met andere stukjes hout, heen-terug, 5 centimeter uitsteken, 3, 2, 10 centimeter.

Er zijn nog groene vakken waar gouden namen in geschreven kunnen worden. De groene lampen passen niet bij de architectuur van de zaal. Zwarte vlekken met witte puntjes, de gezichten, zwart worden de puntjes, bogen van renaissancepilaren, een neger op een driehoekige rots zingt van zijn vaderland, wanneer komt het einde? Ze beginnen al, tut toet tut tut tut, toet, uit! Neen niet uit, tut toet, toet, TOET.

[p. 43]

Nu mag men niet klappen, want het is de pauze tusschen twee gedeelten. Nu moet men even discreet met zijn voeten schuifelen en tien minuten kuch inhalen. De overgang van het kuchen tot de leege ruimte en van hieruit tot de geordende tonen is opwindend. Het is het interessantste gedeelte van het concert.

Als men zijn oogen dicht doet, is het net alsof er iets uit het niets komt. Er is nog nooit een vergelijking getrokken tusschen een musicus en een beoefenaar van de krachtsport.

Stil ontwijdt een liefdespaar de heiligheid. Hij speelt piano op haar arm. Zij gaan in de pauze weg, als ze het niet doen, is dat een misdaad. Er zijn 25 stoelen op iedere rij en 25 rijen, en dan nog zitplaatsen, langs den kant, op het podium, op het balkon, dat zal ongeveer tezamen duizend zijn. Duizend paar oogen concentreeren zich op één armen man. Die man wordt gek. Men ziet het aan zijn gezicht. Hij concentreert zich tot gekwordens toe op zijn eigen gevoel. Arme man. Hij doet het voor zijn plezier. De menschen zeggen, dat hij verder moet spelen of mooier moet spelen of vlugger moet spelen en enkele menschen geven zich over, laten zich leiden, hun fantasie draait met het houtje. Verzet u tegen die leelijke draaierij. Het is herfst; als men nu thuis zat, zou men er zeker niet aan denken, dat hier iets gebeurt.

Het is Pauze. Het is afgeloopen, want ik ga weg.

R. Blijstra.