Arsenaal. Jaargang 6

De Rozenhoedkaai - Brugge

door Rainer Maria Rilke

De stegen gaan hun zachte trakelgang
(zoals vaak mensen gaan, die traag genezen
bedachtzaam: wat laat hier 't verleden lezen?)
en aan de kom der pleinen wachten lang

een ander steegje, dat met vaste hand
zijn boog op 't avondklare water spant,
waar, nu de dingen overal vervagen,
het rijk der spiegelbeelden lijk de dagen
zo tastbaar wordt, als nooit de dingen zijn.

En stierf niet deze stad? Thans breekt de schijn,
gij ziet ze (volgens ongeraden wet)
in 't weerbeeld plots ontwaken en verrijzen,
als ware 't leven daar niet schaars en lijze;
daar hangen nu de tuinen, paradijzen,
daar wervelt plots de dans - bij snelle wijzen -
aan 't lichte raam van een estaminet.

En in de lucht? - De stilte maakt zich los en
het is, of zij slechts druif na druif verlangt
langzaam te proeven aan de zoete trossen
van 't klokkenspel, dat in de heemlen hangt.

(vertaling: Jan van den Weghe)