Arsenaal. Jaargang 6

[p. 34]

Jan van den Weghe

Nacht

De nacht kent geen erbarmen
en bitter is de wijn.
O vrouw, laat me in uw armen
de minnaar zijn.

Ik zie uw lippen beven
en weet uw schoot bereid,
waarin ik driest mijn leven
te grabbel smijt.

Maar morgen zal ik vloeken
en wee van hondse spijt
zoek ik in oude boeken
vergetelheid.

Zo dwaal ik door de dagen
en breek met zere spot
de zweep, die mij wou jagen
naar God.

De nacht kent geen erbarmen,
de nacht is goed.
Ik sidder in uw armen
en boet.....

[p. 35]

Herfstmorgen

Een witte maanscherf, regenvlagen
en wind, die door 't geboomte spookt.
Komt nu het einde van de dagen?
- Voorbij de lage spoordijk smookt
een zieke zon. Is dit de morgen,
die vroeger in een zee van licht
een balsem was voor alle zorgen
en heerlijk als Gods aangezicht?
De Herfst is mij een pijn van schade
om alles, wat verloren ging,
maar liever dan de liefste daden
- o lief - is mij herinnering.