Arsenaal. Jaargang 6

[p. 30]

Erik Van Ruysbeek

Innerlijk climaat

Regen is mijn element,

ik vraag nooit de zon weer,

zee en winden toegewend

bui en vlagend onweer.

Boeien dof vanuit de mist:

allerzoetst geluid mij.

Rotsen door het schuim betwist

raken nooit meer uit mij.

Huiveringen van de nacht

duister van de voorstaat,

en ik, drachtig van hun dracht,

die elders te loor gaat.

Aangesuisd vanuit het ruim,

luisterend en roerloos,

grijs verstuivend als het schuim,

ruimer steeds en doelloos.

[p. 31]

Visioen

Hoe kom ik hier in deze toverwereld
betoverd schier en van geluk doorpereld,
bezeten mild van wondren t' allenkanten
die in mijn hart hun wondre kleuren planten,
verrukt van licht en van verterend vuur
en zonder twijfel eindeloos van duur?

Wat is de smart waar alles is genade?
Genade wit van vreugd binnen de fijnste zaden
tot alle zaden in verzaadging zwelgen.
Niets kan dit toverland in mij verdelgen,
en 'k loop te schaterlachen met een saterskreet
en in de wereld bijt ik met een godenbeet.

De dood? Hij komt en gaat, maar wij, wij blijven,
onkwetsbaar en volmaakt, roerloos in 't eeuwig drijven
Wij blijven niet: wij zijn. O zijnde aan het vloeien,
waarin wij wisselend om duizend kernen bloeien,
verrukt van licht en van verterend vuur,
en rust en middenpunt en eeuwig avontuur.

[p. 32]

Landschap

Landen weggezonken
voorbij 't laatst gebied,
tot een lijn geslonken
in een ijl verschiet,
landen weggesluimerd
in een luiig waas,
nauwelijks beduimeld
onder schemerend gaas,
rouwig-paars verloren
in verloomde rust
doods en uitverkoren
rijk en onbewust;
waaraan wordt geboren
zee en wind en kust:
duister niet te peilen
nachtzwangere reep
zwangerend in 't ijle
zee of land: één sleep;
waar we golven raden
en onzichtbaar schuim
fluistering-overladen
naderend uit het ruim,
met de wind als broeder
met de nacht als bruid,
doffend in verwoeder
snelle branding uit,
onder kreet van meeuwen
scheurend eens en rauw
als uit verre eeuwen
seinen uit het grauw.

Onderaardse vormen
kolken aan de rand,
vormeloze wormen
donker als het zand
wringend stompe ringen
uit het dode land,
vage worstelingen
vergeefs genadeloos,
uitgebreider kringen
van klam woekerkroos.
In het eindloos landschap

[p. 33]

 

stommer dan de dood

 

een verloren gramschap

 

onder lucht van lood,

 

in het slijk der aarde

 

nauw bespeurbre nood,

 

krimpend weer in d'aarde

 

uitgewist voorgoed.

 

 

 

En de zee bruist eenzaam

 

en de vlakte vreedzaam

 

luistert naar de vloed,

 

naar het schuim der eeuwen

 

en de duistre wind

 

donkerend aan 't geeuwen

 

eindeloos en blind.