Arsenaal. Jaargang 6

[p. 8]

Jan Van den Weghe

Gebed

Wanneer dit somber vuur,
zo gretig aangeblazen
door monden scherp en zuur
aan ongetelde glazen,
verdooft tot vuns en as;
wanneer de laatste kreten
van wat eens vreugde was
verstommen en de beten
naar 't reeds gestorven vlees
verstarren in afgrijzen,
Heer, laat U door mijn vrees
vermurwen, want herrijzen
kan ik uit as en walg,
als Gij me uw hand wilt geven.
- Zovelen hebt Gij van de galg
in 't eeuwig Licht geheven.

Ga heen

Ga heen. Ik vraag uw deemoed niet.
Gij hebt mijn schoonste droom gebroken.
Mijn hart heeft zich op dit verdriet
bereids gebroken.

De mooiste vruchten worden 't meest
en 't liefst door maden aangestoken
en nooit is daar een hart geweest,
of 't droeg een bete.

Dies ben ik stil en vol geduld
en tel uw rouwend-zware schreden.
Ga heen. Ik weet u gans vervuld
van ons verleden.

Zo is het goed. Vaarwel! Misschien
zal deze wonde toch genezen.
En moet ik u nog wederzien,
zal 't schoner wezen.

[p. 9]

Zeg niet, dat ik u dierbaar ben...

Zeg niet, dat ik u dierbaar ben.
Ik ben onwaardig,
ofschoon ik vele dingen ken
en telkens vaardig
met zoet gefleem uw onrust sus.
Ach - elke avond
brandt op mijn mond uw kuise kus
en 'k loop gehavend
en nors door de verstilde straat,
tot aan mijn slapen
het bloed weer luid en sneller slaat.
- Wolf bij de schapen. -

De vroege Herfst

De vroege Herfst doet ons begrijpen,
hoe alles op de wereldbal,
waar onze handen wild naar grijpen,
eens sterven zal... eens sterven zal.
Reeds waaien van de maagre bomen
de blaren en de regen ruist
en doet ons van de stilte dromen.
Daar is de norse kraai. Zij kruist
luid sarrend door de kille luchten;
daar is de wind, herinnering
aan de eeuwigheid, de zo geduchte...
De dood blaast nu door mens en ding
en vrouwen lonken loom met ogen,
waarin het Zomervuur reeds dooft.
Zovelen voelen zich bedrogen,
zovelen hebben dwaas geloofd.
- De vroege Herfst leert ons 't verzaken,
maar als de witte Winter komt,
dan zal de wijze 't leven smaken
als Zomervruchten in de mond.