Arsenaal. Jaargang 5

[p. 30]

Akte van Berouw

Het spijt me vrouw, gij die de hoogste vlammen vraagt
dat ik slechts asse geven kan die na bleef branden,
o vrouw, gij die onder uw kleed uw giften draagt
en ik die niets kan geven dan mijn klamme handen.

Ik heb u nooit genoeg geprezen of bemind,
ik heb mij nooit genoeg gespiegeld in uw ogen,
ik was de bedelaar, de zondaar en het kind
en elke nacht werd fluistering een schone logen.

Al heb ik u bezeten, 'k heb u nooit gekend
want van uw schoot bleef mij het lijden ongeweten
en 'k heb u nooit met woorden of met 't hart verwend
en nooit uw warme zachtheid aan mijn drift gemeten.

Gij vraagt mij naar de schoonste vlammen, lieve vrouw,
en gij wordt goddelijk en ik ben beest gebleven.
In leven en in sterven blijft dit laat berouw
want 'k heb u niets dan vuile, oude as te geven.

Pieter Aerts