Arsenaal. Jaargang 5

Herfstgetij II

‘'t Wordt herfst in mij. Mijn ster is aan 't verbleken.
Ik voel het aan de pijnen in mijn rug
en aan de dromen die stilaan ontbreken
en aan 't gemoed dat moeilijk wordt en stug.’

Zo spreken velen, eens de jeugd geweken.
Zij vinden niet de bouwstof voor de brug
tussen het oude land en nieuwe streken.
Zij gaan nog steeds het oude pad terug.

Beurt elke leeftijd niet zijn eigen vreugden?
Verloren jeugd keert zeker nooit weerom,
spijt al de schone stonden die ons heugden.

Laat ons verheugd zijn om de nieuwe vreugden,
al komen zij in minder wilde drom.
Op jaren maakt men van de noden deugden.

Maurits De Doncker