Arsenaal. Jaargang 5

Sneeuw

Toen heeft de sneeuw zich langer niet bedacht
en zich maar aan haar vensterbank gevlijd
zó hoog, dat zij vertellen kon hoe zacht,
hoe rein en mild zij was, hoe toegewijd,

en dat haar vlokken waren als een vacht
tegen vergetelheid en eenzaamheid:
talloze wintervrienden uit de nacht
voor dagen dat zij anders had geschreid.

Enfin, denkt ge, dat zijn zo de symptomen,
maar ge zoudt haast vergeten, dat er zijn
voor wie het bed werd als een onderkomen,
maar voor het groot verlangen nog te klein,
zeker als men er nooit meer uit zal komen
en slechts een raam ziet, en nog steeds wil dromen.

Michel van der Plas