Arsenaal. Jaargang 5

[p. 23]

Weemoed

Sterft uit, mijn bruine eikenstruiken,
Verwelk, mijn gele acacia!
October sluit de buitenluiken
En al dit schoon vergaat weldra.

't Is donker buiten, donker binnen
Bij ronkend vuur en oud verdriet,
't Is donker diep in hart en zinnen,
Mijn lust haalt vast de Lente niet.

Mij rest het sluiten van de ogen,
Het zweven op herinnering,
De weemoed van een onbewogen
En wrange overwintering.

Ach laat me van de weemoed zingen
Een zachte zang, een laatste lied!
Verganklijkheid der aardse dingen -
Alleen de weemoed wankelt niet.

Valère Coopmans.