Arsenaal. Jaargang 4

Ik ben nog vlees

voor Jan van Nijlen.

‘Ik ben nog vlees,
gij zijt mijn kind niet meer.’
De stem is hees
van het ontzinde zeer
dat deze vader zengde.
Vloek over deze tijd
voor elk der tranen die hij plengde.
Geen rust en geen respijt
voor wie zijn bloed met maling mengde
zodat zijn rust de rede niet meer vindt,
waar zij voor storm kan schuilen.
Want zo getroffen in het leven van zijn kind
door de barbaarsheid van een trieste beul,
vindt hij geen heul
en kan niet langer huilen.
Onnoemlijk is het leed
van wie zijn zoon wist sterven,
ten dode niet gereed,
wijl hij de druk moest derven
van deze vaderhand,
die nog te strelen weet
wat zo haar bleef verwant.
Hoe graag had hij het eigen lot verpand
om dit veel jonger leven vrij te kopen
dat nog mocht hunkeren en hopen.
En 't is verteerd van spijt en hees
dat hij verwoordt zijn moordend zeer:
‘Ik ben nog vlees,
gij zijt mijn kind niet meer.’

M. De Doncker