Arsenaal. Jaargang 4

Uitgang

O zee, lang na mijn dood zult gij voor andren bruisen
en na die andren, zee, alleen nog voor uzelf,
wijl d'eendre sterren boven uwe vlakten kruisen
zolang er nachten stijgen in het blauw gewelf.

Maar als het uur eens slaat dat ook gij moet verkillen
en aan het stollen gaat tot ijs en dan tot steen
en dat gij machtloos in uw grootheid moet verstillen
zonder één klacht, slechts met uw eenzaamheid alleen,

en dat gij in uw schoot het leven moet versmachten
dat eindeloos ontkiemt en plots geen uitweg weet
en niet meer vieren kunt uw radeloze krachten
en duizend doden sterft, te laat voor elke kreet;

denk dan aan ons terug uit de millioenen eeuwen
die stierven wat gij sterft en zend voor ons uw groet
nog eens tot alle sterren, eer gij in moet sneeuwen
en slinger door het ruim ons aller levensgloed.

Dan moogt ge sterven, zee, midden een groot ontroeren,
o moeder van ons al, die eerst het leven waart,
gij zult de laatste zijn om nog ons beeld te voeren
en het met u te nemen op de dodenvaart.

Zolang gij u herinnert zijn wij niet verdwenen,
voorbij d'herinnering is alles uitgewist,
dan waart opnieuw de Geest over de koude stenen
en sluiert hij 't verleden in een zachte mist.

Erik van Ruysbeek