Arsenaal. Jaargang 4

Zo klopt het daaglijks Noodlot aan de Poort

Zo klopt het daaglijks noodlot aan de poort.
Of is het weer de rammelende dood?
M'n leven gaat reeds jaren langs hen voort,
naar 't einde van de baan, in avondrood.

Het avondrood, dat woesten wind voorzegt,
zal daar de rust zijn achter 't heuvelland,
waar 't licht zich in het nachtlijk duister legt,
en dag en nacht in eeuwigheid ontbrandt?

Die eeuwigheid. - Ligt ergens hare bron
in 't Oosten, waar de dageraad ontwaakt?
En vloeit haar zee, waar steeds de late zon
haar gouden mantel aan de sterren haakt?

O, sterren, zon, in d'onbekenden tijd
dier eeuwigheid, ontmoet gij ook zo vaak
het noodlot van den dood, die naast mij schrijdt,
en mij geen vrede laat, in droom of waak?

[p. 43]

 

Ik zie hem, als ik langs de ramen ga.

 

En in uw spreken heb ik hem gehoord,

 

m'n vrouw, en als ik voor uw kindren sta.

 

Zo klopt het daaglijks noodlot aan de poort.

 

 

 

Frank Van Herendael