Arsenaal. Jaargang 4

Verbittering..

Nu is reeds lang de weemoed uit mijn hart geweken,
het leven bracht mij harde dingen aan het licht.
Ik durf geen zachte woorden tot de mens meer spreken
en diep-verbitterd berg ik weg mijn aangezicht...

Wat kan ik van dit zure leven nog verwachten?
Misschien mijn jeugd herleven in herinnering
en met een speelse vrouw in 't koren overnachten
om vrij te blijven van nog meer verbittering.

Aan ‘hopen op een beter lot’ wil ik verzaken,
want voor mijn oog beweegt de naakte werklijkheid.
Alleen de dood kan mij voorgoed gelukkig maken:
ik ben te moe en 'k staak de nieuwe, zware strijd.

Chislain Laureys