Arsenaal. Jaargang 4

Hier is het leven...

Hier is het leven niet meer zacht genoeg,
voor wie van huis een teder hart meekregen.
Het huilen der sirenen stemt verlegen
en elke uitbundigheid schijnt mij te vroeg.

Liefst zou ik hier op aarde aan veel verzaken...
het boek weer toedoen, waar ik juist in las,
't gelaat vergeten, dat mij 't liefste was
en met mijn handen aan de wolken raken.

Maar 'k ben helaas tot verd're strijd gedoemd...
En zo het waar is, dat ik eens zal wennen,
zal ik dan later mijn gelaat herkennen?...
Kan elke pijn nog met een lach verbloemd?

Hier is het leven niet meer zacht genoeg.
Mijn schoonste dromen zijn in 't vuur gebleven.
Mij kan het hier niet veel aan goeds meer geven,
en toch zou 'k veinzen zo 'k berusting vroeg.

Tony van Putte