Arsenaal. Jaargang 4

Een derde bezoek van Sherlock Holmes Jr.

De volmaakte Misdaad

Zie, zei hoofdinspecteur Simons, ik ben reeds dertien jaar bij de recherche - hij drukte op iedere lettergreep van het getal dertien, alsof hij het ganse wereldgebeuren had zien evolueren - en nog nooit is mij één misdaad voorgekomen, die me zo volmaakt bleek, dat ze niet kon opgelost worden. The perfect crime, Mr Holmes, zoals u haar beschrijft of bedoelt, bestaat niet. Ja, mischien wel in uw hoofd of in de boeken, maar niet in de werkelijkheid.

Holmes glimlachte lichtjes, maar zweeg. Hij had nu reeds viermaal zijn opinie vooruitgebracht en zijn ervaringen uiteengezet, maar hij voelde dat Simons hem niet begreep. Nu, tegenover uw overste moet ge beleefd zijn. En al wist Holmes, dat Simons zijn inspecteurschap nu eenmaal niet te danken had aan zijn knapheid, toch zweeg hij. Eens zou Simons wel leren.

En die avond gebeurde het... Het, de volmaakte misdaad, de misdaad zonder misdadiger, zoals Holmes ze pleegde te

[p. 20]

noemen; men draait rond in haar details, om en om, een cercle vicieux. Men eindigt waar men begint... Met deze laatste gedachte wilde hij gaan slapen, toen er heftig gebeld werd. Het was Anderson, die een paar huizen verder woonde. Hij betrok met zijn vrouw twee ineenlopende benedenplaatsen in nr 68. De eerste plaats gebruikte hij als keuken en zitkamer, de tweede als slaapkamer. De man was, zoals ieder Maandag, naar de herberg geweest en had er de ganse avond gekaart. Toen hij thuis kwam, - er waren een paar vrienden bij hem, want het was nog niet al te laat, - was zijn deur op slot. Hij had zijn sleutels bij zich, maar dit was niet voldoende, want de deur was ook gesloten aan de binnenkant, gegrendeld. Hij had geklopt. Daarna luid en aanhoudend geroepen. Geen antwoord. Daarop was Anderson, die zich ongerust begon te voelen, Holmes gaan halen.

Holmes luisterde aandachtig, terwijl hij zich aankleedde. (Hij dacht tevens aan het gesprek met Simons deze avond). Maar hij voelde tevens, dat hij een hevige hoofdpijn had. Het was alsof een ijzeren band juist boven zijn ogen lag. Soms dansten er duizenden vonkjes voor zijn ogen. Ik kom seffens, zei hij. Ga maar. Hij stak machinaal enkele alledaagse voorwerpen bij zich en was een minuut later bij Anderson. De deur was nog altijd gesloten. Holmes drukte ze in en deed zijn lamp branden (er was geen electriciteit in de armoedige woning.) Niets te zien in de eerste plaats. Wacht hier, zei hij. En trad alleen binnen. De tussendeur, de deur naar de slaapkamer, was open. Hij ging de kamer in... Tien, twintig, hoeveel seconden stonden Anderson en zijn vrienden en de andere bewoners van het huis te wachten? Toen kwam Holmes terug en sloot de deur. Bel inspecteur Simons op, zei hij tot de concierge, hier is zijn nummer. En tot Anderson: Uw vrouw is dood, John. Hij wreef even over zijn voorhoofd en zijn ogen - die vervelende hoofdpijn! - en zei: Inspecteur Simons zal het onderzoek leiden. Hij vindt de dader wel. Ik zal hier op hem wachten. Dan ga ik met ziekteverlof...

De vrouw lag inderdaad dood op haar bed. Een wondergroot mes, dat Anderson nooit had gezien, stak in haar hart. Het bed vertoonde sporen van een korte worsteling. Een stoel lag omver...

Inspecteur Simons kwam pas een half uur later aan. Holmes had intussen de wijkdokter doen ontbieden. Het was een oud man. Ik zou het vuile baantje van wetsdokter nooit aanvaarden, zei hij. De moord was waarschijnlijk gepleegd tussen 9 en 9.30 u. Dit wees de temperatuur en de stolling van het bloed aan. Holmes met zijn rijke ervaring was de geneesheer hierbij behulpzaam. Iets anders had de dokter hier niet te doen. En twee dagen later werd vrouw Anderson in alle stilte begraven.

[p. 21]

Holmes had zich, na het vertrek van de dokter, teruggetrokken in zijn villa. Hij was inderdaad ernstig ziek. ‘Hersenkokingen’, zegde zijn huishoudster tot de geburen.

Simons was onmiddellijk het onderzoek begonnen. Maar 't wilde niet vlotten. Hij deed Anderson onderhoren. In alle stilte had hij er zichzelf van overtuigd hier reeds de moordenaar te hebben. Maar onmogelijk. De man was na zijn gewoon kaartje thuis gekomen met twee vrienden. Alle drie waren heel de avond samengebleven. En geen van de drie was bedronken geweest. Daarenboven was de deur aan de binnenkant gegrendeld. Hoe was dat mogelijk?

Daarna probeerde Simons het op een andere manier. De bewoner van het huis. Drie families woonden er. Hij ondervroeg ze, speurde, ging hun gangen na. Niets!

Hij dacht aan mogelijke motieven. Geld? De man was werkloos en straatarm. Jaloezie? Ook onmogelijk. De vrouw ging nooit uit, was lelijk en doof. Daarenboven had ze een goede naam in het stadje. Zelfmoord dan? Ja, maar een zwakke en ziekelijke vrouw heeft de kracht niet zich driemaal met een mes te doorsteken. Een stoel lag omver... Het bed was in wanorde... Geen vingerafdrukken... Niets is gestolen, zei Anderson. En de kamer was hermetisch gesloten. Er was maar één in- en uitgang: de deur in de gang. Deze was gegrendeld. Aan de binnenkant. Simons deed de muren bekloppen, de zoldering, de vloer. Geen openingen, een paar muizegaten uitgezonderd. De vensters? Er waren er twee. Ze waren gesloten. Aan de binnenkant. En de rolluiken had Anderson bij zijn vertrek neergelaten. De vrouw was steeds bang als haar man 's avonds weg was.

Simons dacht en dacht... Hij werd er zenuwachtig en korzelig van. Die smerige zaak! En hij trachtte alles in de doofpot te stoppen. Waarin hij slaagde. Nochtans hield zijn geest zich soms op de meest ongelegen momenten met die moord bezig. En na een maand werd hij, de politieinspecteur, lid van een spiritistisch gezelschap, dat tafeltjes deed dansen en geesten liet kloppen...

‘Verd..., hoe zit die zaak nu eigenlijk in mekaar?’

* * *

Toen Holmes, de nacht na de moord, thuis kwam, las hij de brief, welke hij gevonden had op de nachttafel. De nachttafel in de slaapkamer van Anderson.

John, - aldus begon de brief - Ik kan het niet langer uithouden. Ik maak een einde aan mijn leven door...

Hij wierp de brief in het vuur. Ook de doos, waarin de poe-

[p. 22]

ders hadden gezeten, waarmee de vrouw zich had vergiftigd. Ze leed aan het hart en door een al te grote dosis medicijn in te nemen...

En het mes dan?

Het mes?

Het mes was van Holmes...

* * *

Begrijpt ge iets van deze vertelling, vroeg Joan, mijn vrouw. Ja, zei ik, alles van de vertelling, maar niets van Holmes.

Och kom, wedervoer ze, de man was ziek. Herinnert ge u niet meer, dat zijn vader zich voortdurend morphineinspuitingen toediende voor zijn zenuwen. De kinderen erven wat de vader misdreven heeft.

Dat is waar, zei ik, maar 't is toch een wreed man.

Kom, zei Joan, de vrouw was toch dood. Althans laten wij het zo denken. Onze vriend had heel eenvoudig een ‘exces de zèle’. (Ik huiverde.)

En de deur die aan de binnenkant gesloten was? wierp ik een laatste maal op.

Ja, antwoordde ze, misschien toeval, misschien gewoonte. Ik sluit en grendel toch ook de deur als gij 's avonds naar een ‘vergadering’ moet... Ofwel deed ze het om niet gestoord te worden bij het schrijven van haar brief of bij 't innemen van haar poeders... Overigens een zelfmoordenaar sluit zich gewoonlijk op.

* * *

In de slaapkamer:

- Joan, een kamer is gesloten, van binnen en van buiten. De enige persoon in de kamer wordt vermoord. Wie is de moordenaar?

- Hij, die de eerste de kamer binnentreedt, zei Joan...

Daarna trachtten we te slapen.

Karel Haerens