Arsenaal. Jaargang 4

Weerklank

De zonnestelsels drijven door 't luchtledige,
verloren schier en eenzaam in 't heelal,
millioenen stippeltjes niet te bevredigen
die kringend zoeken wat hen stillen zal.

Daarin bij toeval één onder de vele,
een even rusteloze kleine ster,
volgend de stem van starre lotsbevelen
van alle andre even vreemd en ver.

En rond die ster een handjevol planeten
gevangen in de cirkel van haar gloed,
die doelloos dwalen met verstompt geweten
in een onzinn'ge uitgedoofde stoet.

Op één ervan wat wezens die bewegen:
planten, dieren, mensen, zonder belang,
naar eigen wetten gaan ze eigen wegen
vereenzaamd door hun diepste wezensdrang.

En midden hen, één mens onder millioenen,
verloren schelpje op het eindloos strand,
die zich met 't beeld der ruimten wil verzoenen
maar nergens weerklank vindt en eenzaam verder brandt.

Erik van Ruysbeek