Arsenaal. Jaargang 3

Duet in kleine Terts

Voor Karel.

Ze bleef op haar handen staren alsof ze iets verloren had. Het bier was warm geworden in de glazen. Ze dierf echter niet het eerst te drinken. Ze dacht er aan, dat ze hem zou kunnen kwetsen. En dan was het uit, voorgoed. Zo bleef ze maar zitten, stil, en het hoofd een weinig gebogen. Het leek of ze droomde, misschien ook wel of ze bad.

Hij zat met de vingeren op de tafel te trommelen, alsof hij de stilte niet verdragen kon. Liefst zou hij haar iets verteld hebben. Maar hij trok de schouders op. Het had geen belang. Hij zou toch niet eens geweten hebben wat hij haar vertellen moest.

Op het terras stond de kellner op de uitkijk of er niemand was die hem riep. Uit de gelagzaal klonk muziek. Ergens gichelde een vrouw. Hij kreeg er kippenvel van.

[p. 276]

Toen dacht hij er aan, dat hij haar nog wel een pleziertje mocht gunnen. Hij riep de kellner en vroeg het schaakspel. Ze glimlachte mat alsof ze hem dankbaar was. Toen ging ze rechtop zitten en streek een plooi goed in haar kleed.

Eigenlijk had hij niet veel lust in het spel. Hij was alleen maar benieuwd te weten of ze het winnen zou. Hij ging met zijn ellebogen op het tafeltje rusten alsof hij zeer vermoeid was.

De kellner had het schaakspel gebracht. Een ogenblik bleef hij hem nakijken, zoals hij zou gedaan hebben met iemand die hij maar half vertrouwde. Hij schoof het schaakspel naar haar toe en liet haar met wit spelen.

Toen hij de stukken op hun plaats zette, leek het alsof hij eensklaps moedeloos werd. Een naar gevoel kwam in hem op. Hij dacht er aan, dat hij zou kunnen verliezen. Altijd had hij bij de vrouwen verloren. Het hinderde hem en maakte hem zenuwachtig. Zijn toren dreigde tweemaal omver te vallen, zodat hij binnensmonds vloekte. Toen ging het veel beter. Zo vond hij toch.

Zij had de hand even aan de kin gebracht alsof ze peinzen wou. De ring blonk in de zon. Hij vond hem wel aardig aan haar hand. Plots besefte hij, dat hij alleen maar aan haar zat te denken. Het was vrij vervelend. Slechts moeilijk kon hij van haar los. Woedend op zichzelf dronk hij een teug van het bier, dat walgelijk smaakte.

Zij had de eerste zet gedaan. Ogenblikkelijk zette hij tegen. Hij wou zichzelf wijsmaken, dat hij even sterk dan haar was.

De muziek sneelde nu stil, heel stil alsof ze er ver vandaan waren. Hij streek een lok haar weg, die voor zijn ogen viel. Met zijn gedachten kon hij echter bij het spel niet blijven. Hij zag haar vóór zich zitten, zoals hij haar altijd gekend had met het smalle bleke gelaat, dat peinzend was en waarvan hij de ogen nu niet zien kon. Hij voelde zich eensklaps ontroerd worden en dacht er aan, dat hij in zijn dromen steeds alleen haar gelaat had gezien en haar nooit ten voete uit. Misschien had hij maar alleen haar gelaat bemind. Misschien bestond ze niet eens en had alleen de droom maar bestaan. Het ging hem allemaal heel zonderling lijken. Tenslotte was hijzelf en iedereen niets meer dan een droom van God. Hij trachtte even te lachen.

De zetten volgden elkaar rapper op. Nog maar twee pionnen had hij verloren, terwijl hij van haar reeds een paard had gegapt. Er kwam een gevoel van zekerheid over hem, een blij-

[p. 277]

heid omdat hij nog niet verloren was.

Zij, berekende zij alle zetten? Haar plannen wist hij altijd te verijdelen. Het amuseerde haar. Ze had immer willen vechten. En toch wist ze, dat ze het winnen zou, dat ze het winnen moest! Het leek haar of ze met dit spel alles te verliezen had. Daarom beet ze op haar tanden en dacht.

Toen geraakte hij eensklaps zijn dame kwijt. Hij stond er verbluft van. Toch moest hij bekennen, dat hij het voelen aankomen had. Hij had het ongeluk als het ware op zijn nek voelen zitten. Eensklaps had hij lust het spel stop te zetten. Hij dacht er echter aan, dat hij haar krenken zou. Dit wou hij niet, althans nu nog niet.

Zijn handen begonnen zwaar te wegen lijk na een drukke dag. Zijn hoofd begon pijn te doen. Haar handen, die de stukken nu vlugger en vlugger verplaatsen, leken hem heel ver af. Zijn gebaren waren traag geworden. Het was alsof hij niet meer denken kon. De muziek uit de gelagzaal werd hem duidelijker. Vaag begreep hij reeds dat hij het deuntje kende en toch zou hij het niet kunnen neuriën hebben.

Elke zet had hem dieper in de put gebracht. Hij was er ten slotte in gaan berusten, dat hij het weer verloren had.

‘Daar’, zei hij en deed zijn laatste zet. ‘Je hebt het gewonnen’.

Zijn stem was mat. Er lag een moeheid over hem.

‘Het is triestig, dat je het altijd wint,’ zei hij, En hij meende het.

Ze straalde van geluk alsof hij haar iets heel schoons had gezegd.

Hij zette het glas aan zijn mond en dronk het tot de bodem leeg.

Zij had de kellner geroepen en had het gelag betaald.

Geruime tijd bleven ze nog zitten. De muziek was stilgevallen. Geen van beiden wist wat te zeggen.

Toen hij rechtstond rees ze ook op. Ze greep zijn arm en drukte hem stevig alsof ze bang voor iets was. Eerst wou hij zich loswringen. Hij slaagde er niet in. Nogmaals beproefde hij het, maar ze wist dat hij het thans niet meer meende. In zichzelf bekende hij, dat hij blij was, dat ze hem niet losgelaten had.

Ze had het ten slotte toch gewonnen.

Ze gingen de stad in, arm aan arm.

Binnen herbegon de muziek. Nu wist hij plots, dat hij het wijsje kende.

Tony van putte.