Arsenaal. Jaargang 3

[p. 272]

De korte Reis

Ik heb aan rust verzaakt en heb om rust gebeden;
ik zwierf op luttel dagen duizend mijlen ver,
maar welke grond ik ook verbeten heb betreden
mijn blik bleef strak omhoog gericht tot d'avondster...

Zo liep ik immer voort en trok door vele landen
met in mijn oog een vraag en in mijn hart een pijn,
en in mijn geest, 't besef van eens te zullen stranden
waar mens noch dier noch plant, waar enkel ‘'t niet’ zou zijn.

Het is niet naar de dood dat ik mijn schreden richtte
al moeten wij die weg in 't leven allen gaan,
het was voor 't leven zelf dat ik, de zwakke, zwichtte
al had ik meer dan ooit des levens roep verstaan.

Mij bleef alleen de ster als gids en als vertrouwde,
totdat ze bleker werd en doofde langzaam uit...
Ik ging de weg terug, ik die op drijfzand bouwde
en schonk 't bestaan mijn ziel: tot speelbal en tot buit.

Willy Biliet.