Arsenaal. Jaargang 3

Het Wederzien

voor Eliane en Ludwine

Wij hebben samen torentjes gebouwd...
'k Herken nog steeds hun helledonk're haren
Doch met de tijd liet elk zijn dromen varen...
Nu heb ik plots mijn schamelheid aanschouwd.

Hun lichte kleedjes en hun korte rokken,
het heeft me al zo onverwacht vervoerd...
Een nieuw geluk heeft mij de ziel ontroerd...
Nu is het uit met dagen lang te nokken.

Wij hebben saam gewandeld hand in hand
en in het land, dat wij het meest beminden.
Het was teveel dit alles NU 't hervinden.
Ik voel een pijn, als had ik mij verbrand.

TONY VAN PUTTE