Arsenaal. Jaargang 3

[p. 206]

De Minstreel.

Zij is nog jong. Soms aan het vespermaal
verschijnt een minstreel met verrukte oden;
zij is pas zestien jaar, zij zit met rode
wangen te luisteren, als was het een koraal.

Als het applaus verstomd is in de zaal
durft zij, verlegen lachend, hem te noden
nog eenmaal een romantische rhapsode
voor haar te zingen in zijn tovertaal.

Wanneer haar vader heengaat en haar moeder,
de edelen te ontvangen in de hal,
glipt zij de slottuin in, zó vreemd te moede,
of in de lenteavond overal
een prins kan wachten om haar te behoeden
voor het verdriet dat haar bevangen zal.

MICHEL VAN DER PLAS