Arsenaal. Jaargang 3

Achtermiddag

Om op een herfstmiddag tevree te zijn
behoef ik slechts de warmte van de serre,
een rieten stoel, ernaast een volière
en in het rond de scherpe geur van thijm,

en dan Racine bij een vol glas wijn
of, als men weer genoeg heeft van misère,
en luchtigheid terrein bijwint: Molière,
maar, goud op snede en in marokijn.

Want kleine dingen beuren in de hand
omdat ze goed zijn en de uren vullen,
het is ontvluchten naar een overkant
waar ze in stiltes heul niet kwijnen zullen:
het is in broze nevelen verhullen
de weemoed, het gemis, de achterstand.

MICHEL VAN DER PLAS