Arsenaal. Jaargang 3

[p. 162]

Schets uit het burgerleven van Karel de Koker

Ik ben geen onuitstaanbaar mens, als men mij laat betijen. Niettemin heb ik de reputatie een slecht karakter te hebben. En daar die reputatie dateert van na mijn huwelijk zal mijn vrouw er wel de grootste schuld aan hebben. Eerlijkheidshalve moet ik er aan toevoegen dat zij, Genoveva, nochtans niet slechter is dan een andere, integendeel veelal. Maar ten slotte is ze een vrouw. Daarbij komt dat ik al vader ben. Gelukkig nog maar éénmaal, al heb ik een schattig dochtertje. Maar dat dochtertje kan wreedaardig nukkig zijn, in een huilpartij losbarsten als haar willetjes niet onmiddellijk ingevolgd worden. Daarvoor moet ik mijn schoonouders de steen werpen, al is Genoveva er weinig minder aansprakelijk voor. Natuurlijk heeft Anny die slechte karaktertrekken van mij geërfd...

Nu word ik alweer uit mijn gemijmer opgeschrikt. Ik hoor op mij schreeuwen als of er een ramp is gebeurd. Anny heeft de melkkan omgestoten terwijl Genoveva deeg kneedde. De melk moet ik komen opdweilen, want Genoveva heeft geen tijd, het deeg moet weldra in de gasoven indien we kermisbrood willen hebben, want morgen komen er vrienden. En vrienden komen er elke Zondag.

Om aan een tweede karweitje, me door Genoveva opgelegd, te ontsnappen heb ik me nadien in de badkamer afgezonderd. Ik zeg de badkamer, maar zo welstellend ben ik eigenlijk niet, het is slechts een kamertje dat voorbestemd was om er een bad te installeren. Nu doet het dienst als leeskamer, enz. Enige rijen boeken in een commode, een divan, een tafeltje dat ik van huis heb meegekregen en dat helemaal opgeknapt is, een kapstok waaraan we onze weekdagse kleren hangen - hij is al tweemaal op de grond geploft, de laatste maal heb ik er een halve voormiddag aan gewerkt om hem opnieuw in die harde muren te kloppen, - mijn soldatenvalies, waarin ik tijdens de oorlog aardappelen heb gesmokkeld en een mand, waarin het vuile linnen wordt opgestapeld.

Maar het was alweer nutteloos me in dat convent af te zonderen. Wat ik er de hele tijd heb gevreesd, is me overkomen: ‘Kleed u aan en ga met Anny wandelen!’ Ik had net zo 'n lust om een gedicht te schrijven. Van dat vers zal er alweer niets terecht komen! Anny staat al ongeduldig te roepen: ‘Papa, dada!’ Mijn zwarte hoed vind ik zo bestoven dat hij er grijzer uitziet dan zwart. Waar ligt de borstel ook weer? Anny heb ik er on-

[p. 163]

langs mee zien spelen. Ik zal maar mijn grijze hoed opzetten, mijn zondagse. Goddank, mijn schoenen moet ik niet zoeken, die staan in de W.C. op een plank die ik boven de waterbak heb aangebracht. Hierbij heeft Genoveva me nochtans geholpen. Het hachelijkste heeft zij zelfs opgeknapt: er moest een stuk uit die plank worden gezaagd (was het slecht hout of wat?) in elk geval, als ik de Sint-Jozefzaag hanteerde schampte ze telkens risquant af. Netjes op een rij staan mijn schoenen, maar zij zijn niet gepoetst. Geen tijd om er een paar te poetsen, ik heb nog een paar nieuwe die in de kleerkast opgeborgen staan. Ze zijn een ietsje te klein, maar enfin.

Nu heb ik de keuze: met Anny aan de hand of Anny in de kinderwagen. Liever het laatste want Anny is nog niet potig genoeg. In het eerste geval moet ik telkens in de buurt blijven. En de blikken van de buren, die me als een stuk kindermeid aanzien, vermijd ik liever. En erger nog, om Anny's hand te kunnen vasthouden moet ik me zo naar haar kant doorbuigen, dat mijn ene schouder ten minste een vuist hoger steekt dan mijn andere. Als er een boe-boe komt opdagen - en mijn buurt heeft veel weg van een hondenkwekerij - moet ik haar op de arm nemen om haar voor een aanval te beschermen. Met de kinderwagen is het nochtans ook geen plezierreisje. Eerst en vooral kan ik al evenmin een boek meenemen. - Dat heb ik allang afgeleerd! - Op straat kan ik er toch niet in lezen indien ik 's anderendaags niet in de gazet wil staan onder de rubriek ‘gebroken armen en benen’. Eens heb ik zelfs gedroomd dat alleen de kinderwagen, met Anny er in, aangereden werd! In het park heb ik evenmin hoop te kunnen lezen, Anny wil naast me op de bank zitten. En dit betekent er op en er af.

Natuurlijk verkies ik de stilste straten, de langste boulevards. Deze laatste om niet al te dikwijls met de wagen van het voetpad op de straat en andersom te moeten, want de wagen is niet zo sterk meer. Gelukkig is hij nog niet gedemodeerd. Maar onlangs somde Genoveva me al de voordelen op van een ‘poussette’. Akkoord, enthousiast zelfs, maar sinds weken drink ik geen bier meer bij het middagmaal. En welke bezuining nu?...

Als we uit onze buurt verdwenen zijn voel ik me opgelucht. Anny houdt zich koest. Ze zit op haar knieën, boudrecht en kijkt ernstig, dictatoriaal zelfs. Er zijn weinig mensen die ons aankijken, geen die ons nastaren. Enfin, dit karweitje zal minder vervelend worden dan ik het me heb voorgesteld. En welke prachtige dag! Een van de eerste zonnige voorjaarsdagen. Ik herinner me een regel uit een gedicht van een jong confrater: ‘De meisjes hebben reeds hun dunste kleedje aangedaan.’ Ik voel me in een lentestemming als deze jongeman. Ik betrap er me zelfs op dat

[p. 164]

ik al te opvallend naar de meisjes kijk. Gelukkig merkt niemand het op. En plots ontwellen er een paar regels van een gedicht dat aan het broeien is:

Er zijn altijd dingen die wij betreuren,
dat wij te laat of te vroeg zijn getrouwd.

Vroeger dan ik me er van bewust werd naderden wij het park. Eerst opletten om niet door een van die aanzoevende auto's vermorzeld te worden. Groen licht, op een drafje de boulevard over. En nu over een kronkelpad naar de kom van het park. De bomen staan al in bloei. Uit een restaurant, dat reeds druk wordt bezocht, hoor ik muziek. Paartjes zitten minnekozend op een bank. En alweer word ik geïnspireerd:

Dit park behoort aan ons, een paradijs,
maar zedenmeesters schreven er hun wetten.

Die zedenmeesters zijn twee politieagenten die een hond van een gazon verjagen. De eigenaar van de hond is tot hun spijt nergens te vinden. Maar de hond komt op mij af als herkende hij in mij zijn meester. Voorzichtigheidshalve neem ik Anny op de arm, doch de hond heeft al een ander slachtoffer gevonden. Ergens ontwaar ik een bank die nog onbezet is. Ik vrees er voor dat het spelletje, van er op en er af opnieuw zal beginnen. Toch kan ik er niet aan weerstaan op de bank te gaan verpozen. Ik geef Anny een brok chocolade opdat ze me gerust zou laten, al is het slechts voor enkele stonden. Anny bekladt de witte bank met haar chocolade, maar het kan me niet schelen. Ik staar naar een vijver waarop twee zwanen drijven. Enige ogenblikken sluit ik mijn ogen om het beeld dieper in me op te nemen. Als de ‘poëtische bevruchtiging is voltrokken’ kijk ik naar de duiventoren aan de overzijde. Ik wil een sigaret aansteken en Anny, als naar gewoonte, het lucifertje laten uitblazen. Maar ik zie haar niet meer. Verschrikt spring ik op, doch Anny staat slechts enige passen van mij af.

Enige voorbijgangers roepen me iets toe. Op de dichtst-bijgelegen bank wijst er een dame naar Anny. Ik voel me bevreemd. En plots word ik schaamrood terwijl ik mijn zakken aftast, op zoek naar een stuk van een gazet...

REMI BOECKAERT