Arsenaal. Jaargang 2

[p. 362]

Het Vermeylen week-end te Deurle.

Vermeylen

Begin September had in het hotel ‘St-Christophe’ te Deurle het eerste Vermeylenweek-end plaats. Dat het nogal aristocratisch zou worden was te vermoeden, het hotel ‘St-Christophe’ met zijn katoenbarons als habitué's en zijn Frans-sprekende kellners en de verscheidene vooraanstaande politieke en litteraire personaliteiten, die er stellig zouden zijn, konden bezwaarlijk een andere dan een aristocratische stemming suggereren. Doch, daar het restaurant van het hotel als voordrachtzaal geschikt bleek (en de voordrachten toch niet in een armoedig, muf patronagezaaltje konden doorgaan!) en daar die voorname personaliteiten ten slotte niet te negeren zijn, want zij zijn het kruim van het land, moeten wij de organisators loven in plaats van te blameren. En wààr beter dan in de streek van de Lathemse schildergeneraties kon dit week-end doorgebracht worden? Voor sommige vreemdelingen was het landschap een revelatie: de kronkelende Leie met hier en daar een koe, zoals Minne ze bezong, de wijdse met zon en schaduw afgetekende weiden en in de verte de donkergroene bossen. (De pompeuze villa's en het kokette gedoe van bourgeois-verlofgangers, die de natuur bederven, moet men maar wegdenken, zoals de schilders, die nog in de streek werken, ze op hun doeken negeren.)

En spijt dit alles ging het er minder stijf aan toe en werd het gezelliger dan wij, die nu eenmaal meer negatief dan positief iets bekijken, durfden voorzien. Dank zij Mussche vooral. Hij, de voorzitter van het Vermeylenfonds, zorgde voor spiritueel ironische commentaar bij spreekbeurten en banket. En degenen, die in de voordrachtzaal geen plaats vonden, hielden zich in de gelagzaal onledig met praten en bierjes zuipen. Soms ging het er zo luidruchtig aan toe dat de toehoorders in de voordrachtzaal gestoord werden. (Indien dit verslag zeer onvolledig is, stel er dan ook die druktemakers aansprakelijk voor.)

Van de vijf sprekers, die geëngageerd waren, waren er drie weerhouden: Daisne, P.G. Van Hecke en Theun de Vries. Doch het drietal werd voor elke zekerheid door een viertal vervangen.

[p. 363]

De Zaterdagnamiddag werden twee lezingen gehouden. Lampo handelde over het incubatieproces van de roman en Walschap ever de inmenging van de auteur in zijn werk. De eerste: doodernstig en systematisch analyserend, de tweede: eenvoudig en zakelijk, regelrecht op het onderwerp af en vooral menselijk.

‘Na een lange poos werd er gehouden een banket,
maar 't hoofd van ‘Camille’ werd niet op de tafel gezet.’

In de loop van de Zondagvoormiddag voerden twee Hollandse dames het woord. Mevr. Mia Meeus-Verwey, dochter van Albert Verwey, sprak ons timide als een nonnetje over de vriendschappelijke betrekkingen tussen Vermeylen en haar vader. In elk geval interessanter dan de mémoires die Mevr. Van de Woestijne aan haar man wijdde.

De romanschrijfster Emmy van Lokhorst, die ons als een theater- of een filmactrice voorkwam, gat enkele inslaande losse gedachten over de rol van de tijd in de roman. 's Namiddags onderhield de blosende troubadour Fernand Victor Toussaint van Boelaere ons een uur lang over de grenzen tussen het kort-verhaal en de roman. Het afbakenen van de grenzen duurde echter slechts enkele ogenblikken. Intussen was Streuvels binnengewipt en werd hij door handtekeningenjagers bestormd. Stijn miek een kort gebaar van......, maar ontfermde zich ten slotte over zijn vrouwelijke aanbidders.

De laatste spreekbeurt werd gehouden door Karel Jonckheere. (Een opluchting na de lange vespers van Toussaint.) Jonckheere schetste de ontwikkeling van de Zuid-Amerikaanse roman op een eenvoudige, meeslepede manier. Ketterijen zal hij wellicht niet verkocht hebben, want de Zuid-Amerikaanse schrijver die hem vergezelde (zijn naam zijn wij vergeten) knikte steeds instemmend alsof hij voor de gelegenheid Nederlands verstond.

In het hotel waren tevens doeken tentoongesteld van Binus van den Abeele, vader van Hugo - het eigenlijke trekpaard van het week-end - die volgens Jan Schepens over drie titels beschikt: 1) zoon van zijn vader Binus, 2) gemeentesecretaris van St. Martens-Latem. 3) ereburger der stad Deinze. - Gustaaf Van rle Woestijne, Dessenis, Valerius de Saedeleer, Baron Minne, Permeke, Gust de Smet en Fritz van den Berghe. Van deze laatste vooraanstaande expressionisten had men echter een keuze gedaan uit hun nog impressionistische periode. Als tijdsdocument en als toonbeeld van ‘hoe men evolueren kan’ waren deze dan ook interessant.

[p. 364]

Dat het plan van het eerste Vermeylenweek-end niet helemaal kon uitgewerkt worden, nml. de techniek van de roman te onderzoeken, kan de organisators niet kwalijk genomen, zij hebben gered wat er te redden was. Intussen hopen wij dat het volgende Vermeylenweek-end in het teken van Vermeylen zelf zal staan, want Vermeylen heeft ons allen zoveel te zeggen, dat wij er ons leven lang kunnen over mediteren.

Remi Boeckaert.