Arsenaal. Jaargang 2

De hedonist spreekt.

M'n schone dromen zijn
door wijsheid stukgeslagen.
Nu spot ik met de pijn
der bange levensvragen.
Ik heb een hond, een huis,
een vrouw, gezonde kindren.
Ik ben kontent, haast kuis,
en niemand zal verhindren,
dat ik een liedje zing,
als 't regent zit te fluiten
of een herinnering
vertel aan mijn kornuiten.
Ik heb gedweept, gehoopt,
gewonnen en verloren,
mijn zinnen afgestroopt
in 't goddelijke koren,
ik deed het goed, het kwaad,
berouw en nieuw begeren,
maar 't heeft me nooit geschaad
van elke mens te leren.
Dit is mijn evenwicht:
een kwinkslag, aforismen
voor de andren, een gedicht,
wat veerkracht, vitalisme,
een joviale vriend,
geen materiële zorgen,
een romer wijn en blind
vertrouwen elke morgen.
Met mijn filozofie
kan er niet veel gebeuren,
ik walg van mensen, die
zo vlug hun kleren scheuren.

[p. 342]

 

Wanneer de dood ons haalt,

 

Is 't uit met de komedie,

 

maar of je daarom maalt

 

of zoekt naar een remedie,

 

het baat je niets. Daarom

 

is 't beter profiteren

 

en Breero vind ik dom

 

met zijn ‘Het kan verkeren’.

 

Wee hem, die me verwijst

 

naar hoger idealen,

 

daar ben ik aan gespijsd

 

tot walgens toe en dalen

 

gaat lichter dan omhoog.

 

Ik steun wel 't alpinisme

 

van op een klein verhoog,

 

maar 'k zweer op 't hedonisme.

 

Er is geen strijd in mij,

 

geen lijden en geen vreugde,

 

zo ben ik mens en vrij

 

van zonden en van deugden.

 

- En... dat ik elke nacht

 

zo wild naar de oude dromen

 

en naar wat warmte tracht,

 

dat zal, bij Teirlinck, nimmer mij nog overkomen.

 

 

 

Jan van Elfen.