Arsenaal. Jaargang 2

En toch......

Wanneer na eeuwen onze gekke aarde
gedoofd zal zijn en tot een klomp bevroren,
wanneer de sterve-snik van 't laatste leven
gesnikt zal zijn, in 't kille ruim verloren,
en onze wereldbol als een ontaarde
door 't zwijgend Al, ontzield en leeg zal zweven,

wat heeft het dan och arme kunnen baten
ons gekke doen, krampachtig, tot de dood,
ons minnen, paren en ons gloeiend haten,
en al het vuur, verstrengeld om wat roem?
Onsterfelijkheid! O tocht- en rampgenoot,
ook gij ontsnapt niet aan de laatste doem.

En niets, en niets. Niets kan de mensch zich denken
dat niet glijdt in 't uiteindlijk niet-meer-zijn,
noch dier, noch plant, en niet hardnekkig dromen,
der zeeën majesteit, het felste mensenbrein,
't gaat al tot gruis wanneer de tijd zal wenken,
de dood alleen zal alle einders zomen.

Waarom dan zien we 't licht, koude Natuur?
En gij, mijn lief, waarom moet ik u minnen,
en groeien in uw ziel en in uw zinnen?

[p. 294]

 

Voor immer dooft haar schaduw toch het vuur!

 

Waar ganse volken in de dood verstijven

 

daar zal ook niets van onze liefde blijven.

 

 

 

O nutloos treuren over dit verval,

 

wanneer de onbewogen ijswoestijnen

 

beheersen de dode planeet, dan zal

 

starre vergetelheid haar ijlt' omheinen,

 

dan volgt zij voort, atoom onder d'atomen,

 

haar eeuwige baan, met uitgedoofde dromen.

 

 

 

En tóch kan ik nog niet geheel wanhopen,

 

wee, dat mij 't eenzaam bidden hebt geleerd,

 

tóch kan ik uwe macht niet gans ontlopen,

 

verborgen Gij, waarin ik lig gemeerd!

 

Want was de aard nog duizendmaal zoo leeg,

 

toch bleef in mij wat ik van u eens kreeg.

 

 

 

Toch blijft in mij, spijts alle ondergangen,

 

dat star geloof in iets dat moet bestaan.

 

O mijne ziel, hoe noemt men dat verlangen

 

dat eeuwig beukt en eeuwig wordt weerstaan?

 

O levensdrift, o wanhoop die wil scheppen

 

een God, een wezen om u naar te reppen!

 

 

 

En u, mijn lief, u zal ik nooit verzaken

 

en ook mijn werk niet noch mijn hoge zang,

 

noch ook de vonk die binnen zit te blaken,

 

al moet ik doodgaan, eeuwig, eeuwiglang.

 

Vergeet me, arme rede, dit verraad:

 

weer moet gij wijken waar het leven slaat.

 

 

 

Erik van Ruysbeek.