Arsenaal. Jaargang 2

En als ik dood ben.

En als ik dood ben, leg me niet onder een steen
ik zou de Dood en uw geslacht vervloeken,
ik zou verpletterd zijn, versmacht van kop tot teen,
in machteloos woelen 't eeuwig Niet verzoeken.

Maar leg me vrij en eenzaam op de heuvelkam
waar bij de eik de dichte halmen ruisen,
daar warmt mijn beendren nog de vrije zomervlam
en kan mijn sap tot in de korrels bruisen.

Of leg me nog verloren in de rosse hei
zo ver, dat niemand mij zal wedervinden.
Daar leef ik met 't liev' vrouwtje en de wilde bij
en hoor de geesten fluisteren in de winden.

[p. 252]

 

Maar liefst van al bestijg met mij uw slanke schult

 

en voer me weg op oeverloze meren

 

en strooi mijn asse in de zoute winden uit

 

opdat ik weder tot mijn oorsprong kere.

 

 

 

Want 't wil niet liggen midden nutteloos geween,

 

gevangen en geofferd aan ontwijding.

 

Het wil zijn eigen lot, en wil het gans alleen

 

het vrije hart dat hunkert naar bevrijding.

 

 

 

Erik van Ruysbeek.