Arsenaal. Jaargang 2

Vergilius' dood.

Veel woorden zijn het arrem oord en eiland
Voor wie ter zee der ziele ging.
De ziel: een zee; geen enkel hoofd is heiland
Die 't stormen in zijn haven ving.

o Woorden: bloemen in de bot gebroken
Van het miljoenenbloemig hart,
Dat rijper groeit met immer nieuwontloken
Geheimen van geluk en smart.

o Woord!! Ge zijt ons slechts een oord van rusten
Voor bot en bloem uit hart en geest;
Ge houdt z'een wijl uit duizend onbewuste,
Die nog niet zijn ontbloeid geweest.

[p. 204]

 

o Dood! een nieuwe bloesem komt me tarten:

 

- Lijk heel de waarheid komen kon -

 

Een gloed is hij in 't hart, hij doet zoo smarte

 

En wil in 't hoofd een vlam, een zon,

 

 

 

Een zon, die 't eenzaam donker van mijn voelen

 

In 't zoeken van haar stralen grijpt.

 

o Dat men sterven moet in 't avondzoele

 

Gevoelen eer het morgenrijpt!

 

 

 

Verscheur al wat mijn voelen heeft ontgonnen,

 

En schenk het al aan vuur en gloed;

 

Want weet: 't is alles, alles woord-geronnen,

 

o Woordgeronnen levensbloed!

 

 

 

A. Rodens.