Arsenaal. Jaargang 2

Kroniek der poezie.

‘AVONDBRIEVEN’ door Karel Jonckheere. Uitg. De Spiegel.

- Eindelijk brengt De Spiegel ons een bundeltje verzen die we nog meermaals zullen herlezen. Deze tien gedichten getuigen wat we in een vroegere recensie zegden nl. dat Karel Jonckheere een onzer tegenwoordige waardige dichters is. Luistert naar dezen dichter, die buiten alle confessie eerlijk wil staan tegenover God:

Ik heb geluk gekend bij vader en bij moeder
ik heb een vrouw ontmoet en stichtte een eigen haard;
ik heb iets ergs beleefd, de ziekte van mijn broeder,
ik heb een zuster die een blind kind heeft gebaard.

'k Ben nog geen vijftig jaar, een vijfde van mijn leven
werd twee maal door een krijg verdwaasd te niet gedaan,
maar toch ben ik bereid ook dit u te vergeven,
wat hebben wij uw Zoon niet alles aangedaan.

Doch nu ik U dit schrijf, en 'k doe het namens velen -
wij zijn op Uw planeet millioenen in getal -
stijgt mij een stil vezoek ter drooggekropte kele
en 'k hoop dat U mijn vraag niet bitter maken zal:

slechts gij alleen, Gij God, kunt de milliarden kennen
die leefden op deze aarde en leidden ons bestaan;
kunt gij dan nooit, maar nooit eens aan dezelfden wennen?
leg UWE schepping stil en laat ONS verder gaan.

[p. 179]

We kunnen hier wel opmerkingen maken, aangaande het onvoorwaardelijk aanvaarden die een katholiek tot waar geloovige maakt. Maar zulks belet niet dat Jonckheere een oprechte taal spreekt, die niet alleen getuigt van zijn groeiend kunstenaarschap maar ook aantoont, dat de mensch die waarlijk God zoekt, spijts zijn vergissingen nog altijd schooner en grooter is dan de ontelbaren die Hem eeren met de lippen maar niet met het hart. We danken den dichter en De Spiegel om deze verzen.

‘MAANDKALENDER’ door Herckenrath. Uitg. De Spiegel.

Dit Spiegelnr. kan aansluiten bij al de vorige. Niets bijzonders. Eenige verzen over een somber-grijze hemel; sneeuwtooi; stervend avondrood; en late vogels. - Soms schrijft de dichter een vers met eenige beteekenis:

Zoo onaanroerbaar waart 't verbleeken
langs huis en land waar geen geluid
de zaligheid der rust komt breken
en d' eindloosheid in zich omsluit.

‘GEEN VAARWEL’ door P. Schreers O.F.M. Uitgave Lannoo Tielt.

Jammer dat de titel van dezen bundel niet uit een en wel het laatste woord bestaat. P. Verscheure O.F.M. die de inleiding schreef noemt dezen bundel zonder meer: een nieuw geluid. We danken hem en tevens den dichter zelf voor zulke nieuwe geluiden. Na lezing van de inleiding hadden we reeds den indruk dat hier te veel en te kwistig met gevleugelde woorden wordt omgesprongen, en we voelen ons verplicht, hier deze harde woorden neer te schrijven: sommigen zouden wijs handelen het onderscheid te leeren tusschen kunstenaars en... kunstenmakers vooaleer zich aan kunst te wagen; aldus zouden ze namen als Gezelle die ons inderdaad menig ‘dreupel poezie’, maar dan ware poezie geschonken heeft, niet aan een amzaligen kerstboom hangen midden allerhande prullen.

Hier eenige rijmpjes uit dezen bundel:

Hij hief zijn glas en riep:
komt mannen danst en drinkt
de mensch is maar een steen
die in het water zinkt.

[p. 180]

 

En als het voor ons luidt

 

dan zijn we niet meer ziek

 

dan hebben we dien wijn

 

en maken we muziek.

Dit boekje staat vol dergelijke nieuwe geluiden - Wat nu kleine man?

K. Dekandelaere.