Arsenaal. Jaargang 2

De reis naar het geluk.

De trein voor D. is overvol en vertrekt met ruim een half uur vertraging. Paul heeft een staanplaatsje tusschen twee mopperende veertigjarige dames, die af en toe hooge gilletjes slaken wanneer de trein met een ruk in een stationnetje stopt en het verder hebben over de vreeselijke gevechten in hun

[p. 126]

streek. Ze brachten deze verschrikkelijke dagen in hun kelder door en hebben dus de gebeurtenissen nauwkeurig kunnen volgen. Reeds 11 u. en nog niet te D. God! komen we dan nooit aan? Paul word zenuwachtig. Als de trein voor C. maar wacht. Die ellendige Jan ook! Hij tenminste heeft een fiets met behoorlijke banden en hij zou hem niet eens aan zijn besten vriend afstaan voor een dagje. Van je vrienden moet je 't hebben! Ach, had ik toch maar twee goeie banden gehad, reeds vijf weken geleden drukte ik Lia in mijn armen! Maar geduld, vandaag zal ik haar zien, al moest ik desnoods te voet naar C! Eindelijk! Aankomst te D! En nu de trein voor C, gauw! Maar er is geen trein, er was er nooit een aangekondigd. Nochtans te G. had men zoo stellig verzekerd.

De diensten werken nog niet normaal! zegt de jonge bediende, die met vragen wordt overstelpt. In elk geval, er is geen trein voor C!

Met honderd teleurgestelde lotgenooten verlaat Paul het station. Zijn plan staat vast: hij moet en zal naar C! Eerste middel: auto-stop! Maar alle wagens snorren aan hoog tempo voorbij. Roepen, tieren, vloeken, schreeuwen, smeeken, niets helpt. De autobestuurders zien je eenvoudig niet en je moet oppassen of je body komt in gevaar. Weer een half uur verloren! Paul besluit een oud heertje aan te spreken.

- De kortste weg voor C. a.u.b.?

- Wel, eerst volgt U de groote baan naar H.; ongeveer 8 km. Daar hebt U de tram tot P.; en dan nog 1 km. te voet tot C.

- Hoe laat kom ik daar aan?

- 't Is nu 12 u. laten we zeggen om 7 u. 't Kan ook wel een beetje later zijn.

De pelgrimstocht begint. Als Paul reeds meer dan een half uur marcheert, komt hij aan een wegwijzer, die aanduidt H: 7 km. De Oktoberzon brandt.

Ah! een Jeep! Poging tot auto-stop mislukt. Dan maar weer verder. Er is een aardig liedje dat begint met: ‘De liefde gaf mij vleugelen...’

Tamelijk moe komt Paul te P. De tram is juist vertrokken, maar over een half uur volgt een andere. Een gelegenheid om den innerlijken mensch wat te versterken. Zoo'n wandeling scherpt den eetlust en Paul moet zich 'n paar boterhammen koopen, want met wat hij meenam heeft hij niet genoeg. Twintig frank voor twee boterhammen, maar 't zijn groote, witte en besmeerd met margarine. ‘Bemint uw evennaaste als uzelve’, zegt de dikke waardin van 't café. Boven de schouw hangt het beeld van Maria met het kindje Jezus.

[p. 127]

Daar is dan eindelijk het puffend stoomtrammetje: ook overvol natuurlijk. Paul moet buiten staan, in den eersten wagen vlak achter de machine en wordt duchtig op roet en kolenstof getrakteerd. Dessert na het middagmaal.

Nu begint de laatste en geweldigste tocht: van P. naar C.: 15 km. Dit ware nog niet zoo erg, moesten zijn voeten wat minder pijn doen. Die nijpende schoenen ook! Lia heeft een hekel aan mannen met groote voeten. Het weer is veranderd. Donkere wolken varen onheilspellend door het luchtruim, de wind steekt op, gaat bruusk liggen en de regen stroomt neer op Paul's ersatz-kostuumpje. Nu moet hij nog schuilen ook, en 't blijft maar regenen! Hoe laat is het? Zijn uurwerk staat stil; 't komt er ook niet meer op aan, vandaag kan hij toch niet meer terug naar G. Hij zal maar Dinsdag aan den baas iets opsolferen over schele hoofdpijn of zoo, en desnoods overuren maken. Het regent niet meer zoo hard, dus weer op weg. De breede baan leidt naar U.: thans moet hij zijwegen nemen en in de modder ploeteren.

De duisternis begint te vallen als Paul doodop te C. aankomt. Het laatste stuk weg naar het huis der De Vries lijkt een eindspurt na Bordeaux-Parijs. En als Mevrouw De Vries op zijn bellen de deur opent herkent ze het moe, beslijkt heerschap bijna niet. Toch is Paul weer hartelijk welkom. Hij wordt in den zetel geplaatst en Mijnheer De Vries knoopt dadelijk een gesprek aan over de oorlogsgebeurtenissen. Maar Paul wil Lia zien. Lia? O ja, ze is naar de bioscoop met een vriendin, ze wist natuurlijk niet dat Paul zou komen, anders ware ze zeker thuisgebleven.

Den ganschen langen avond zit Paul zich bij de ouders dood te vervelen. Mevrouw valt in slaap op haar krantje en Mijnheer praat maar gedurig over den oorlog. Paul is verstrooid en antwoordt maar steeds en op alles ‘Ja, ja’ ook als het ‘Neen, neen’ moet zijn, waarbij Mijnheer De Vries hem telkens onderzoekend en een tikje boos aankijkt. Eindelijk! Half tien: Lia zal thuiskomen! 't Wordt tien uur, half elf. Paul's onrust groeit. Kwart vóór elf. Ha! de sleutel knarst in het slot: daar is ze! Paul's hart is kleiner dan een snijboontje als Lia in de huiskamer komt. Ze reikt hem de hand en zegt enkel: ‘Dag Paul!’ Mijnheer De Vries hangt een beeld op van Paul's moeilijke reis. En ‘Hij heeft dat niet voor moeder en mij gedaan, wel jongen?’

Lia knikt eens. Zij is erg moe en wil dadelijk gaan slapen.

- ‘Tot morgen!’ zegt ze.

Ha! morgen! Morgen hebben ze den ganschen dag voor zich. Morgen zal hij haar vragen. God! wat was ze koel! En waarom kwam ze zoo laat thuis? Zeker wat met haar vriendin

[p. 128]

gepraat. Meer dan een uur, in den regen? Ach! hij mag niet wantrouwig zijn! Lia is eerlijk en heeft hem lief! Met een zalig gevoel slaapt Paul in.

's Anderendaags is hij verkouden. Die natte tocht naar C. heeft het hem gelapt! Hoestend en proestend komt hij naar beneden en kan bijna geen brok eten door de keel krijgen.

Buiten is het een hondenweer. Paul zit met Mevrouw en Lia in de keuken. Lia speelt 'n beetje piano, maar 't gaat niet te best. God! wat is de atmosfeer koud! Paul spant zich in om een gesprek gaande te houden, maar na vijf woorden zegt hij telkens: ‘Atsji’. Hij niest soms zoo geweldig, dat de waterstraaltjes op Mevrouw of op Lia terechtkomen. Indien Mevrouw maar de kamer uitging! Ja toch: ze gaat! Eindelijk, eindelijk alleen!

Als Paul Lia nadert om haar te kussen weert ze hem af. Ze is zoo gauw verkouden, weet je, en vandaag liever niet. Het is erg vriendelijk van hem dat hij gekomen is, maar erg onverstandig. Wat zullen ze op kantoor zeggen? Hoe zal hij zijn afwezigheid verklaren? Trouwens: hij moet weg! Om 11 u. vertrekt de trein naar G. en daarna is er geen meer, en 't is al over tienen.

Ik zal je wat eten meegeven, zegt ze en dan moet ik moeder helpen in de keuken. We hebben een erg vet konijn gehad gisteren en vandaag eten we de rest op. Ik ga het nog eens extra klaar maken: je weet, het is mijn specialiteit...

Ach! konijn! En die verdomde trein rijdt weg om 11 u. Indien hij eens bleef? Maar dat wil Lia niet.

- Om mij mag je geen moeilijkheden hebben! zegt ze.

- Lia, ik wil alle moeilijkheden trotseeren voor jou! Je weet hoe lief... Atsji! Atsji! Atsji!

- Alsjeblief, Paul! Lia wischt zich het gelaat af met haar fijn zakdoekje. Trouwens, laten we het hier niet over hebben!

- Lia, je weet toch!

- Neem niet alles zoo ernstig op, jongen! God! je lijkt bijna dramatisch! En waarom zie je me zoo aan? Wat heb je?

- Niets ik ben verkouden, dat is alles.

Als Paul reisvaardig is, dringt de geur van het gestoofde konijn hem toch in den neus, zijn verkoudheid ten spijt.

Lia gaat dit keer niet mee naar 't station. Ze heef zooveel te doen, zie je, en 't is zoo'n guur weer. Als de postdienst normaal werkt zal ze dadelijk schrijven.

De terugreis verloopt tamelijk vlot en na 5 u. sporen is Paul te G. terug. Hij gaat 's Dinsdags naar 't kantoor, krijgt een fameuzen uitbrander van den baas en hoest en niest dat hooren en zien vergaan. Enkele dagen later werkt de Postdienst min of meer normaal en krijgt hij volgend kort briefje:

[p. 129]

Beste Paul,
Ik wil je thans mededeelen dat ik sedert September officieel verloofd ben. Mijn aanstaande is een jongen uit een deftige familie te C., hij bezit een groote konijnenkweekerij en is zeer vermogend. Mijn ouders en ik vonden het beter er niet over te spreken tijdens je bezoek. We hopen dat je goed bent thuisgekomen en groeten je allen zeer hartelijk.
LIA.

Willy Biliet.