Arsenaal. Jaargang 2

Solitude.

Ik ben altijd een stil, weemoedig kind geweest,
dat nooit met andre jongens was bij lach en lied,
maar eenzaam en alleene bleef, beschroomd, bevreesd,
met oogen, groot en starend naar een vreemd verschiet...

in droom verloren - waarin ieder wee geneest
en in geluk het eind van zijn ellende ziet -
wijl visioenen van zijn beeldingsrijken geest
hem schoonheid schiepen, die geen werkelijkheid biedt...

Zoo ben ik opgegroeid, eenzelvig, woordenschuw,
afkeerig van luidruchtigheid en 't menschenruw
gelach om kinderteerzijn en -gevoeligheid...

En toch, mijzelf beklaag ik niet, want niemand weet
hoe in mijn hunkering naar liefde en in mijn leed,
de wrange vreugde ligt van trots en eenzaamheid!...

Jan de Brugghenaere.