Arsenaal. Jaargang 2

[p. 99]

‘Mijn’ liefde

Ik ben van je gescheiden door conventies,
het leven houdt mij aan een strakke koord.
Getoomd mijn vuur, mijn wil en mijn attenties
gesnoerd, maar toch nog steig'rend in mijn woord.

Maar ja, wat geeft het dat wij moeizaam spreken,
wij staan als vreemden, bevend, voor elkaar,
bevreesd dat het gevoel zou openbreken
bij 't woord of in een redeloos gebaar.

En andre dichters droomden van een hinde
terwijl ik al maar vloekte, rauw en hard
omdat ik je hartstochtelijk beminde -
Ik vloekte met een helsche pijn in 't hart.

En ook in dit gedicht wil 'k blijven vloeken,
mijn hartstocht houdt niet in 't oneind'ge stand.
En laat mij schreiend razen, tieren, vloeken,
gedoofd wordt nooit hetgeen hier doodend brandt.

Rik Lanckrock